ΚΟΙΤΑ ΜΗ ΦΑΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ

       

Πάει και η σαρακοστή. Τη φάγαμε!. Με νηστεία η... χωρίς.

Κοντεύει η πιο μεγάλη εβδομάδα. Η εβδομάδα των παθών, του λυτρωτικού ανήφορου στο Γολγοθά, της Σταύρωσης, της φωτοδότριας Ανάστασης που το ανέσπερο φως της φωτίζει  τις ελπίδες και γιατρεύει τον πόνο και τα δάκρυα κάθε Χριστιανού.
 
Το Πάσχα για όλους τους ανθρώπους είναι γεμάτο από αναμνήσεις. Νοσταλγικά πετάγματα της μνήμης -που σαν τα χελιδόνια- επιστρέφει στα πιο ευλογημένα λημέρια της. Στα νεανικά στα όμορφα χρόνια. Γεμάτη από νοήματα η κάθε ξεχωριστή ημέρα αυτής της Μεγάλης Εβδομάδας. Υπομονή, Πίστη, Μετάνοια, Ταπείνωση, Συγχώρεση.
 

 

Ήταν Μ. Σάββατο.
Κοίτα μη φας δεν κάνει, μου είπε η Μάννα μου και μου έδωσε ένα σακουλάκι που ήταν υφαντό στον αργαλειό να το πάω στην κουμπάρα μας την Χαρίκλεια. Ο Πατέρας μου είχε βαφτίσει την κόρη της. Δεν ήταν έθιμο ( του χωριού ) ήταν συνήθεια τέτοιες χρονιάρες ( γιορτινές ) μέρες οι νοικοκυρές να φιλεύουν η μια την άλλη, κουραμπιέδες, κόκκινα αυγά, κουλουράκια κ.λπ.

Το σπίτι της κουμπάρας βρισκόταν στην άκρη του χωριού. Δεν πήγα από τον κεντρικό δρόμο, αλλά από παραδρόμια για να φτάσω γρήγορα. Ήξερα τι είχε μέσα το σακούλι αλλά δεν το πείραξα...<< Κοίτα μη φας δεν κάνει>> μου είχε πει η Μάννα μου. 

Η κουμπάρα ήταν σπίτι και με καλοδέχτηκε.

Της παρέδωσα το ...πακέτο, με κέρασε ένα λουκουμάκι, έβαλε κι αυτή στο σακούλι οτι είχε φτιάξει για το Πάσχα και γύρισα από τον ίδιο δρόμο.

Η επιστροφή ήταν δύσκολη γιατί ο δρόμος ήταν ανηφορικός. Στη μέση της διαδρομής κάθισα σε μια κοτρόνα να πάρω μια ανάσα. Άφησα το σακούλι κάτω  κι εκείνο για κακή μου τύχη άνοιξε στο πάνω μέρος και είδα τα κουλουράκια που είχε βάλλει η κουμπάρα. Πασχαλινά, μοσχομυριστά κουλουράκια!!.
 

                               

 

Όταν άρχιζε η σαρακοστή, οπωσδήποτε νηστεύαμε το  κρέας ( όχι οτι αν δεν ήταν σαρακοστή θα τρώγαμε ) όχι  όμως το  λάδι. Την Μ. Εβδομάδα το νηστεύαμε κι αυτό. Βέβαια δεν είχαμε τις εναλλακτικές λύσεις που έχουμε σήμερα, σπορέλαια, θαλασσινά και τόσα άλλα. Τότε, τη μια μέρα φακές αλάδωτες, την άλλη φασόλια. Τη μια φορά ψωμί κι ελιές, την άλλη μπορεί να βρισκόταν και λίγος χαλβάς. Ο χαλβάς ήταν είδος πολυτελείας γιατί έπρεπε να τον αγοράσουμε. Τον έκοβε η Μάννα σε ίσια κομμάτια για όλους μας, αλλά εμείς γκρινιάζαμε οτι μας αδίκησε, μπας και μας δώσει λίγο ακόμα.
Τι να κάνει κι αυτή η Μάννα!!. Εννέα στόματα είχε να χορτάσει.

Από το ανοιχτό σακούλι με <<πήρε>> μια γλυκιά μυρωδιά.  Η πείνα όλης της εβδομάδος ήταν αβάσταχτη. Δεν άντεξα. Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών. Έβαλα το χέρι έπιασα ένα κουλούρι και το έφαγα.  Είχε περάσει πολύ ώρα από τότε που μου είπε η Μάννα μου... κοίτα μη φας δεν κάνει.

Δεν χόρτασα... Θα έπρεπε να φάω οτι είχε μέσα το σακούλι για να χορτάσω την πείνα μου. Αντί να βάλω το χέρι να πάρω άλλο ένα....έβαλα τα κλάματα. Όχι επειδή αμάρτησα, αλλά επειδή δεν άντεξα στον πειρασμό.
 
Τα έβαλα με τον εαυτό μου. Ότι είχα καταφέρει όλη την εβδομάδα γκρεμίστηκε σε ένα λεπτό. Λίγες ώρες είχαν απομείνει μέχρι τα μεσάνυχτα όπου μετά την εκκλησία θα καθόμαστε στο τραπέζι για την μαγειρίτσα και όλα τα καλά που είχε ετοιμάσει η Μάννα.
Θυμάμαι οτι έκλαψα πολύ!.

Μετά με έπιασε φόβος μήπως η κουμπάρα πει στη Μάννα μου πόσα κουλούρια είχε στο σακούλι και προδοθώ.
Δίπλα στην πέτρα που είχα καθίσει, περνούσε ένα ρεματάκι με νερό. Έπλυνα τα χέρια μου, το πρόσωπο μου, τίναξα τα ρούχα μου δεν ήθελα να μείνει ούτε ένα ψιχουλάκι, τίποτα που να μαρτυράει την…αμαρτία μου και συνέχισα το δρόμο για το σπίτι.
Μήπως ήξερα τι είναι αμαρτία και πως μετανοιώνει κάποιος; Δεν είχα γνωρίσει κανέναν Ιούδα μέχρι τότε.
Πλύθηκα στο ρεματάκι και έβγαλα από πάνω μου την κακιά πράξη. Ήθελα όμως να την βγάλω και από μέσα μου. Να την ξεχάσω.
Και την ξέχασα!.
Την θυμήθηκα ύστερα από πολλά χρόνια όταν μια άλλη κουμπάρα, μια δική μας  κουμπάρα ( όχι του Πατέρα μου ) που είχε βαφτίσει ένα από τα δικά μας παιδιά, μας έστειλε ένα πανεράκι με Πασχαλινά γλυκίσματα. 

 Δεν ξέρω αν είναι πείσμα, πίστη η αν θέλω να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου, αλλά από τότε νηστεύω κάθε Μ. Εβδομάδα. Θυμάμαι εκείνες τις μέρες και αγαπώ το Πάσχα, αισθάνομαι οτι γυρνάω σε κείνη την εποχή. Μακάρι να μπορούσαμε να γυρίζαμε για λίγο έστω και νοερά στην αθώα εποχή των 10 χρόνων μας και να κλάψουμε επειδή φάγαμε ένα κουλούρι. Μακάρι να είχαμε εκείνες τις απλές λαμπάδες που γέμιζαν χαρά την ψυχή και την καρδιά μας.

 Σε λίγες μέρες φτάνει το Μ. Σάββατο. ΚΟΙΤΑ ΜΗ ΦΑΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ!!.

 

 

 

 

                   

 

ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ

Γέμισε Ελλάδα το κυβερνείο της Βοστώνης στη γιορτή της παράδοσης των επιχρυσωμένων στεφανιών ελιάς για τους νικητές του Μαραθωνίου. Ο Μαραθώνιος της Βοστώνης είναι ο δεύτερος σύγχρονος μαραθώνιος του κόσμου, μετά την Αθήνα το 1896. Στην αίθουσα που έγινε η εκδήλωση ήταν πολύς κόσμος. Ο πρώην Κυβερνήτης Μιχάλης Δουκάκης,  πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, επιχειρηματίες και απλοί άνθρωποι. Την γιορτή οργάνωσε το Γενικό μας Προξενείο και η Γενική Πρόξενος κ. Ιφιγένεια Καναρά και η Ελληνο-Αμερικάνικη οργάνωση Άλφα-Ωμέγα και σε συνεργασία με το Κυβερνείο.

Παρουσιαστής της εκδήλωσης ήταν ο Dan Roche από το CBS.

 

 

            Οι Καρυάτιδες από το Λύκειο Ελληνίδων Βοστώνης με τα επιχρυσωμένα στεφάνια από  ελιές του Μαραθώνα. 

Στην εκδήλωση παρευρέθησαν ο νικητής του Μαραθωνίου της Βοστώνης το12014 Meb Keflezighi ο οποίος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της΅Αθήνας το 2004 ήρθε δεύτερος στην κλασική διαδρομή. Εκεί ήταν και  η Becca Pizzi η Μαραθωνοδρόμος η οποία πριν δυο μήνες έτρεξε και τερμάτισε σε 7 Μαραθωνίους, σε επτά ημέρες σε επτά Ηπείρους. Εκεί και η πρήτη γυναίκα που έλαβε μέρος στον Μαραθώνιο της Βοστώνης Roberta Bobbi Gibb.
 Η Gibb άνοιξε την πόρτα σε πολλές γυναίκες   να συμμετάσχουν.
Τη Δευτέρα 14 χιλιάδες γυναίκες θα πάρουν μέρος στον Μαραθώνιο της Βοστώνης.
Ήταν και ο Δημήτρης Κυριακίδης, γιος του Στυλιανού Κυριακίδη που νίκησε τον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946 και ήταν αυτός που έβαλε τα θεμέλια ώστε ο Μαραθώνιος της Βοστώνης πέρα από ένα αθλητικό γεγονός είναι και ανθρωπιστικό. Τότε, ο Στυλιανός Κυριακίδης τόσο το βραβείο όσο και τα χρήματα που μάζεψε, τα πήρε στην Ελλάδα και βοήθησε το δυστυχισμένο λαό που υπέφερε από τους Γερμανούς και από τον εμφύλιο πόλεμο.

Ο Μαραθώνιος της Βοστώνης έχει 110 χρόνια ζωής και κάθε χρόνο γίνεται καλύτερος αφού η συμμετοχή είναι μεγάλη αλλά και ο τρόπος που γίνεται. Είναι και μια άλλη μερίδα απλών ανθρώπων που θα τρέξουν έτσι απλά για τον αθλητισμό, και την ευγενή άμυλα, για να τερματίσουν, για κάποιο λόγο ανθρωπιάς!

Παράδειγμα οι 10 νοσοκόμες του Γενικού Νοσοκομείου Βοστώνης που εδώ κι ένα χρόνο προετοιμάζονται με προπόνηση αλλά και μαζεύοντας χρήματα για την έρευνα για τον καρκίνο και να διαφημίσουν και να παροτρύνουν τον κόσμο ότι πρέπει να ενδιαφερθούμε για την υγεία και τον συνάνθρωπο.

Για άλλη μια φορά η Ελλάδα μετά τις γιαγιές τη Λέσβου διδάσκει πολιτισμό και ανθρωπιά!!!

  

 

                          Οι πρωταγωνιστές της εκδήλωσης:  Στο μέσον η Γενική Πρόξενος κ. Ιφιγένεια Καναρά.

 

 

 

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

 

Τι καιρό έχετε;
Αυτή ήταν η τελευταία ερώτησή μου πριν κλείσουμε το τηλέφωνο με έναν φίλο οπό την Ελλάδα.
Εδώ είναι χαρά Θεού!. Ζέστανε, μύρισε άνοιξη, κυκλοφοράμε με κοντά παντελονάκια!!!.
Άνοιξη!! Η καλύτερη εποχή του χρόνου και η Ελλάδα το ιδανικότερο μέρος να βρίσκεσαι τέτοια εποχή.
Ευτυχώς δε με ρώτησε τι καιρό έχουμε εμείς εδώ. Τι να του έλεγα. Να του έλεγα ότι  η ( αυτόματη ) ζέστη στο σπίτι τα βράδια δουλεύει η ότι πριν λίγες μέρες η θερμοκρασία κατέβηκε στους μείον 12-15 βαθμούς.
 Θέλοντας να κάνω ένα αντημνημόνιο στον δικό μας τον κακό μας τον καιρό, άρχισα να ξεφυλλίζω ένα φωτογραφικό άλμπουμ από τις προπερυσινές διακοπές μας στην Ελλάδα.

                              



        Ξημερώνει σ' όλου του κόσμου τις γωνιές χαράζει και στον Λογκανίκο θαρρώ πως ήταν χτες.

 

     Τον ήλιο κι αν προσπάθησα στα κάγκελα να κλείσω με θάμπωσε προσπέρασε και μ' άφησε ξωπίσω.

 

 

 

             Ρόδισε η ανατολή στέλνει καινούργια μέρα ο βασιλικός πλημμύρισε άρωμα τον αέρα.

 

                                                     Ηλιοβασίλεμα στον Λογκανίκο.

 

                                                Όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει.

             Ουζάκι, χταποδάκι, γαρίδες, μαριδούλα, καλαμαράκι....να τι θα πει Ελλάδα!!!  

 

 

 

 

                                                               .Ένας φίλος από τα παλιά

 

         Δεν είναι παιδικό δωμάτιο, δεν είναι δωμάτιο σε μπανγκαλόου. Είναι...περιστεριώνας στην Τήνο.

 



Ζηλεύω τα πουλιά γιατί έχουνε φτερά κι αλλάζουνε πατρίδες κάθε τόσο




Σσσσσςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς 

 

 



                                               Τα πάλαι ποτέ τιμημένα γηρατειά.

 



                               Με τον Στάθη ( αριστερά ) φανταράκια εικοσάχρονα παιδιά.

 

Τώρα εκείνος με...καράφλα και με άσπρα εγώ μαλλιά.

 

 

 

Επειδή η ομορφιά της Ελλάδας μας δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σε λίγες, πολλές η μύριες φωτογραφίες, θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις με όμορφες γειτονιές από την Πατρίδας μας.




                               

 

Σαμ Τσέκουας, ο Έλληνας

    

 Άστραψε και βρόντηξε ο Σαμ Τσέκουας, ο Έλληνας από την Νιγηρία στην μουσική εκπομπή ( Ελληνικού καναλιού ) του Σαββάτου όπου ήταν καλεσμένος. Ο Νιγηριανός που έχει ασπαστεί τον Ελληνισμό, στέκει με σεβασμό και αστείρευτη αγάπη απέναντι στους Έλληνες, στον πολιτισμό τους και αναφέρει πως πρέπει να συνεχίσουμε όλοι εμείς να τον τιμάμε έμπρακτα και όχι μόνο με τα λόγια. Είπε ακόμα ότι ο πλανήτης πρέπει να γυρίσει αναγκαστικά στον Ελληνισμό, γιατί ο Ελληνισμός σε κάνει άνθρωπο. Κάθε παιδί πρέπει να διδαχτεί την Ελληνική γλώσσα. Δεν επιτρέπεται να έχεις μια τέτοια ιστορία και να την αγνοείς.

 Και τι δε μας είπε ο.. Χριστιανός.

 Ο Έλληνας αποτελεί διαχρονικά τον υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του πλανήτη και όχι κάποιοι «παγκοσμιοποιητές», που πλασάρουν μια ψευδεπίγραφη οικουμενικότητα.

 Μας... έψαλε κι άλλα.

 Η Ελλάδα -είπε- πρέπει να ξανακάνει πολιτιστική εκστρατεία, όμοια με αυτή του Μ. Αλεξάνδρου. Ο Έλληνας που παύει να διδάσκει Ελληνισμό, παύει να είναι Έλληνας. Τίποτα δεν έχει νόημα, αν η καρδιά παραμένει ψυχρή απέναντι στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη τη ζεστασιά μας.

 Αυτά και πολλά άλλα είπε αυτός ο γλυκύτατος άνθρωπος, ο Σάμ Τσέκουας, που γεννήθηκε στην Νιγηρία αλλά αισθάνεται Έλληνας. Είναι ο άνθρωπος που ζει στη Ν. Υόρκη και διαθέτει το μοναδικό Ελληνικό βιβλιοπωλείο στην Αστόρια των εκατοντάδων Ελληνικών επιχειρήσεων.

 Από τη μια λυπήθηκα γιατί έχουμε ξεχάσει πολλές αξίες και αδιαφορούμε για την ιστορία μας κι από την άλλη χάρηκα που ένας μη Έλληνας αγαπά, σέβεται, εκτιμά και διαλαλεί παντού τη γλώσσα και τον πολιτισμό της δικής μου Πατρίδας.

 Ακούγοντας αυτόν τον άνθρωπο, το μυαλό μου «πετάχτηκε» δυο-τρία χρόνια πίσω σ' ένα γεγονός που είχε σηκώσει θύελλα διαμαρτυριών, τότε που κάποιοι κατασκευαστές όχι… πλυντηρίων αλλά σχολικών βιβλίων, στα καινούργια βιβλία, είχαν «κόψει» τα  φωνήεντα η και ω γιατί δεν χρειάζονταν - είπαν.

 Αν δηλαδή ύστερα από λίγο έρθει κάποιος άλλος «γραμματιζούμενος» και καταργήσει κι αυτός κάνα δυο φωνήεντα, δε θα μπορούμε να μιλάμε.

 Δεν θα μπορεί ένας ερωτευμένος να «ψιθυρίσει δυο φωνήεντα» στην κοπέλα του.

 Εγώ νομίζω ότι είναι δάχτυλο των τροϊκανών, η κάποια παράγραφος στο μνημόνιο. Έχουν «κουρέψει» και ξυρίσει όλες τις λαϊκές μάζες (Παπαρήγα, τη θυμάστε) εργαζόμενους, συνταξιούχους, συμβασιούχους, ωρομίσθιους, ημερομίσθιους και… αργόσχολους.

 Μόνο οι ερωτευμένοι έχουν μείνει ανέγγιχτοι γιατί έχουν τη φλόγα του έρωτά τους που καίει και δεν τολμά κανένας να τα βάλλει με τη φωτιά μην κάψει τα χέρια του. Ο έρωτας έχει δύναμη, είναι δώρο Θεού.

 Σκέφτηκαν λοιπόν να τους χτυπήσουν με διαφορετικό τρόπο. Σου λέει...ας τους αφαιρέσουμε το η και το ω κι άστους να ψάχνουν  να βρουν φωνήεντα να ψιθυρίσουν στις κοπέλες τους. Για αυτό άλλωστε είχαν «ρίξει» στην αγορά από πριν κάτι ξεκάρφωτα γράμματα Κ.Ε.Τ. - Δ.Ν.Τ. - P.S.I. για να τα συνηθίζουμε.

 Ναι. Αυτό είναι!

 Είσαι τώρα στην παραλία με την κοπέλα σου και απολαμβάνετε το ηλιοβασίλεμα. Εκείνη έχει γείρει πάνω σου και καθώς η τελευταία ακτίνα του ήλιου χάνεται εκεί που σμίγει η θάλασσα κι ο ουρανός, σου έρχεται να της  «ψιθυρίσεις δυο φωνήεντα». Που να τα βρεις.

 Ήταν εφτά, με το κούρεμα έγιναν πέντε κι αν αυτά της τα είπες πριν τη διαδικασία του ηλιοβασιλέματος, τώρα μόνο σύμφωνα έχουν μείνει για ψιθύρισμα, κουτσουρεμένα κι αυτά.

 Έκοψαν το ψι και το ξι.  Ξέρεις πόσες ωραίες λέξεις μπορούσες να φτιάξεις με αυτά τα γράμματα. Θα μπορούσες για παράδειγμα να της πεις.. Ψυχούλα μου, Ξανθέ μου άγγελε, Ψυχοπόνια μου, Ξελογιάστρα μου, Ψωμοτύρι μου, Ξενύχτι μου, Ψιψίνα μου ( ακούγεται πιο ωραία από το ..είσαι γάτα ). 

 Άντε τώρα εσύ βρες σύμφωνα να της ψιθυρίσεις. Όσο γλυκά και τρυφερά κι αν της πεις Δ.Ν.Τ  P.S.I. και Ε.Κ.Τ. ανατριχίλα θα την πιάσει την κοπέλα. Εάν δεν νομίσει οτι της λες τα αρχικά του ονόματός σου και δώσει τη σωστή ερμηνεία στα γράμματα, ίσως να δουλέψουν. Μπορεί να σκεφτεί δηλαδή...χμ...ματσωμένος είναι ο κύριος και μου το λέγει με διαφορετικό τρόπο.

 Εμένα βέβαια δεν με απασχολεί εάν υπάρχουν φωνήεντα για ψιθύρισμα γιατί... τον έχω δέσει τον γάιδαρό μου.

 Τότε που εγώ ήθελα να «ρίξω» τη δικιά μου, αν και είχαμε όλα τα φωνήεντα, δεν της ψιθύρισα κανένα. Ότι ήθελα να της πω, το έλεγα τραγουδιστά παρέα με το μπουζουκάκι μου και της άρεσε πάρα πολύ.

 Εμένα με στενοχωρεί που κόψανε το ωμέγα. Ήταν ωραίο γράμμα, ειδικά το κεφαλαίο με τα δυο ποδαράκια ανοιχτά από κάτω, αν ήταν και λίγο καλλιτεχνικό, ήταν σαν ζωγραφιά.

 Στο εστιατόριο που δουλεύω, το χρησιμοποιώ πολύ το ωμέγα. Κατεβαίνω τη σκάλα στο υπόγειο, γλιστράω, ωχ!!!  Ανεβαίνω, παραπατάω ωχ!!!

 Προχθές σήκωσα ένα δοχείο νομίζοντας ότι είναι γεμάτο ενώ ήταν άδειο, ένας σφάχτης μου δίνει ένα δάγκωμα εδώ δεξιά στη μέση κι έμεινα σαν …σίγμα τελικό. Ένα μακρόσυρτο ωωωωωωχ!!!!! βγήκε αυθόρμητα, στόλισα και με κάνα δυο κοσμητικά επίθετα τον Κολόμβο που ανακάλυψε την Αμερική, πήρα μερικές βαθιές αναπνοές και ανακουφίστηκα λιγάκι.

 Τώρα χωρίς το ωμέγα πως θα περνάει ο πόνος, δεν ξέρω.

 Πριν κλείσω ήθελα να συμβουλεύσω τους ...ερωτευμένους να σκεφτούν λίγο σοβαρά την περίπτωση με το μπουζούκι. Σε μένα δούλεψε.

 Όχι μόνο την «έριξα» την κυρία, αλλά την παντρεύτηκα κιόλας.

                                          

Δεν είναι ψέμα...

Δεν είναι ψέμα της πρωταπριλιάς

δεν είναι οφθαλμαπάτη

πως στη Βοστώνη σήμερα

χιόνισε απ' άκρη σ' άκρη