ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

 

 Αθάνατο Ελληνικό καλοκαίρι με τα πανηγύρια στο... φόρτε τους.

Ανά δυο - τρεις - πέντε μέρες μια γιορτή. Κάποιο εκκλησάκι θα έχει την ... τιμητική του, είτε βρίσκεται στην πλατεία του χωριού, η σε κάποιο ύψωμα, η σε κάποια ρεματιά σκεπασμένο από πανύψηλα πλατάνια που θαρρείς οτι το προστατεύουν από τα …στοιχειά της φύσης.

Οι θρησκευτικές εορταστικές εκδηλώσεις - τα θρησκευτικά πανηγύρια - δηλαδή, είναι μια πανάρχαια συνήθεια όπου κατά τη διάρκειά τους γίνεται συνήθως λειτουργία, περιφορά της εικόνας και συνδυάζονταν με την οργάνωση αγορών, που όχι μόνο εξυπηρετούσαν τους πανηγυριστές αλλά και ανέπτυσσαν τις οικονομικές σχέσεις διαφόρων περιοχών.

Τα πανηγύρια διεξάγονται κατά κύριο λόγο σε υπαίθριους χώρους και συνοδεύονται με φαγητό, τραγούδια και χορούς.

Μικροπωλητές και πραματευτάδες ήταν πάντα παρόντες και πολλές φορές οργανώνονται μεγάλες εμποροπανηγύρεις και ζωοπανηγύρεις.

Αυτές οι συνήθειες μεταφέρθηκαν αργότερα στα Χριστιανικά χρόνια, όπου κάθε περιοχή - οικισμός - πανηγύριζε τον προστάτη Άγιό του.

Η σημερινή μορφή του πανηγυριού είναι πολύ διαφορετική από τα παλιά χρόνια. Τότε που δεν υπήρχαν οι ανέσεις που έχουμε σήμερα. Τότε οι άνθρωποι έδιναν το δικό τους αγώνα να επιβιώσουν στα κακοτράχαλα βουνά και στο άγριο τοπίο.

Τα πανηγύρια ήταν μια όαση, μια στιγμή ξενοιασιάς, μια ευκαιρία για διασκέδαση.

Περιμέναμε το πανηγύρι όλο το χρόνο. Θα ερχόταν ξένος κόσμος από τα γύρω χωριά, ενώ δεν ήταν λίγοι οι ξενιτεμένοι που είχαν επιλέξει εκείνη την ημέρα να επισκεφτούν τον τόπο τους.

 

Ντόπιοι οργανοπαίχτες έπιαναν την  άκρη τους στην πλατεία και έστηναν την ορχήστρα τους.

Μπροστά τους, ένα τραπεζάκι με τα ποτηράκια τους (να δροσίζονται οι άνθρωποι) και κάτω από το τραπέζι ένα πανεράκι όπου έριχνε το χρήμα κάθε παρέα που χόρευε. ''Χαρτούρα'' το λέγανε αλλά συνήθως ήταν.. ψιλά γιατί τα χαρτονομίσματα ήταν.. ακριβά.

 

 Χρόνια αργότερα, το ρεύμα έφερε μεγάλες αλλαγές στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων του χωριού.

Ορχήστρες με ενισχυτές και ηλεκτρικά όργανα, έδωσαν άλλη διάσταση.

Ο χορός γινόταν σε κάποιο μαγαζί με φαγητό, και κρύα μπίρα. Οι παρέες έπαιρναν σειρά για να χορέψουν. Η ορχήστρα έδινε χαρτάκια με αριθμό ''προτεραιότητας'' και μία-μία οι παρέες χόρευαν τα τραγούδια της αρεσκείας τους.

Ήταν αρκετές οι φορές που γίνονταν και παρεξηγήσεις πάνω στο χορό.

Εγώ έχω κάποια σχέση με τα πανηγύρια κι όσοι έχουν κλείσει τα 39 θα θυμούνται οτι ήμουν μέλος ενός συγκροτήματος.

Θυμάμαι σε  ένα πανηγύρι 21 Μαΐου του Αγ. Κωνσταντίνου στην Πελλάνα, η ορχήστρα φώναξε κατά λάθος δυο παρέες να έρθουν για χορό και έγινε… σύρραξη.

Μια άλλη φορά, στο πανηγύρι του χωριού μας, έρχεται κάποιος και μου λέει: «Ο Κ...έχει νευριάσει και περιμένει όταν τελειώσετε να σε... βαρέσει». Δεν φωνάξαμε - λέει - το νούμερό του, ενώ δεν είχε έρθει η σειρά του ακόμα.

Έχω βέβαια και ωραίες αναμνήσεις.

Σε ένα πανηγύρι της Ζωοδόχου πηγής στα Καλύβια της Σοχάς έξω από τη Σπάρτη σε μια καταπληκτική τοποθεσία με πλατάνια και νερά, έγινε ένα τρικούβερτο γλέντι μέχρι πρωίας. Ίσως να ήταν χιλιάδες ο κόσμος.

Καθώς η εξέδρα της ορχήστρας ήταν λίγο υπερυψωμένη, έβλεπα μια λαοθάλασσα να χορεύει και να διασκεδάζει. Αισθάνθηκα μια ψυχική ευχαρίστηση γιατί με την κιθάρα μου συνέβαλα κι εγώ σε αυτό.

 

Το μπουζούκι ήταν η μεγάλη μου αγάπη, αλλά για τις ανάγκες του συγκροτήματος έπαιζα κιθάρα.

.

Υπολογιστές (κομπιούτερς) δεν υπήρχαν τότε, αλλά είχαμε αρκετά  ''Likes'' αν κρίνω από την ζήτηση που είχαμε σαν συγκρότημα.

Σπάρτη, Γύθειο μέχρι και  Καλαμάτα είχε φτάσει η ...χάρη μας!.

Σε έναν ''Αμερικάνικο'' γάμο στη Σπάρτη, ο Πατέρας της νύφης έμεινε απόλυτα ευχαριστημένος και το φιλοδώρημα που μας έδωσε, ήταν μεγαλύτερο από την πληρωμή που είχαμε συμφωνήσει.

Αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα, διασκέδαζα κι εγώ με τον κόσμο και ποτέ δεν με απασχόλησε το πόσα λεφτά πιάσαμε.

Sfvhhye

 Επειδή όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, έμειναν τα πανηγύρια, άλλαξαν όμως τόπο και τρόπο. Τέρμα οι πλατείες και τα στενόχωρα μαγαζιά. Τέρμα τα χαρτάκια με τις παραγγελιές, τέρμα η ''χαρτούρα'' και οι παρεξηγήσεις.

Πολιτιστικοί σύλλογοι και άλλοι φορείς έχουν ''αναλάβει'' τα πανηγύρια σε μεγαλύτερους χώρους όπως προαύλια σχολείων, ακόμα σε γήπεδα με φημισμένες ορχήστρες που παίζουν ασταμάτητα χορούς και τραγούδια για όλα τα γούστα.

 

Στο όμορφο και πρωτότυπο (για την εποχή) μπαράκι του Μιχάλη Αντώνακα, τη σπηλιά, που ήταν το πρώτο μαγαζί που φιλοξένησε ορχήστρα, ήμουν κι εγώ εκεί δίνοντας… ρεσιτάλ με το μπουζούκι μου.

 

Ήταν η δεκαετία του 1970. Μακρύ μαλλί και καμπάνα παντελόνι

 

 

 

Αθήνα 1973. Τρεις φίλοι, τρεις νέοι, τρία παιδιά, είχανε δημιουργήσει το δικό τους συγκρότημα.

Αριστερά η αφεντιά μου, στο μέσον ο ξάδελφός μου Γιώργος Πουλίδης (εργάζεται στην ΕΡΤ κινηματογραφιστής) και δεξιά ο Σωτήρης (σήμερα επαγγελματίας ντραμίστας).

 

 

          Αμερική. Γάμος, με το συγκρότημα του Κώστα Μακρίδη.
 
                         
             Χρόνια πολλά σε όλους.

 

 

 

4 ΙΟΥΛΙΟΥ 1776. ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

 

 

 

Όλοι ξέρουμε ότι αυτή την ημερομηνία, η Αμερική έγινε ανεξάρτητο κράτος.

Σίγουρα πολλοί από εμάς θα έχουμε ακούσει τη γνωστή ιστορία, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι που ζουν στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή, θα μιλούσαν Ελληνικά, εάν σε μια ψηφοφορία που είχε λάβει χώρα παλαιότερα στις ΗΠΑ, δεν έχανε για μία ψήφο η Ελληνική γλώσσα από την Αγγλική.

Είναι λοιπόν αυτή η ιστορία αλήθεια, η είναι ένα τεράστιο ψέμα των συμμάχων μας, σαν αυτά που τρώμε (σαν χάνοι) αρκετά συχνά;

Να λοιπόν ποια είναι η αλήθεια:

Την δεκαετία του 70, αφίχθη στην Ελλάδα σαν πρεσβευτής της Αμερικής ένας άνδρας που ονομαζόταν Χένρι Τάσκα. Όταν ήρθε στην Αθήνα, σε λόγο που εκφώνησε, περιέγραψε τον τρόπο, με τον οποίον δεν καθιερώθηκε στην Αμερική σαν επίσημη γλώσσα η Ελληνική. Είχε πει πως αυτό δεν έγινε, εξ αιτίας μιας και μόνης ψήφου ενός Εβραίου ονόματι Δανιήλ Ουέμπστερ.

Τι ακριβώς είπε ο Τάσκα;

Ο Τάσκα είπε (εφημερίς Εστία 17-8-70):

«Αναλογιζόμενος την σημασίαν της συναντήσεώς σας, ανεθυμήθην κάποιον, ο οποίος μου είπεν, οτι αι Ηνωμέναι Πολιτείαι, κατά τας πρώτας ημέρας (Σ.Σ. ως Έθνους), τόσο εθάυμαζαν την σοφίαν και τας γνώσεις της αρχαίας Ελλάδος, ώστε όταν οι ιδρυταί της χώρας μας συνήλθον, δια να αποφασίσουν ποία θα ήτο η εθνική γλώσσα των ΗΠΑ. Η υπόθεσις ετέθη ως «κορώνα-γράμματα», μεταξύ της Αγγλικής και της Ελληνικής. Και η Ελληνική απώλεσε με διαφοράν μιας ψήφου. Αν δεν ήτο η ψήφος εκείνη του Δανιήλ Ουέμπστερ, γεγονός είναι, οτι δεν θα ευρισκόμην, ενώπιον ημών, ομιλών εις την Αγγλικήν».

Θυμήθηκε κάποιον ο Πρέσβης (χωρίς να μας πει ποιόν), που του είπε οτι σε μια ψηφοφορία (χωρίς να μας πει πότε έγινε), παίχτηκε «κορώνα γράμματα» η επίσημη γλώσσα του κράτους.

Τι μας είπε τώρα το...άτομο!!!

Φυσικά και η παραπάνω ιστορία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μεγάλος μύθος. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν έγινε τέτοιου είδους ψηφοφορία, στις ΗΠΑ. Οι κάτοικοι αυτής της χώρας, μετά την μετανάστευση των Ευρωπαίων και αρχικά λόγω της πλειοψηφίας των Βρετανών υπηκόων της Βρετανικής αυτοκρατορίας που τότε κατείχε εδάφη της σημερινής ΗΠΑ, μιλούσαν πάντα την Αγγλική γλώσσα και ποτέ δεν τέθηκε αυτό το γεγονός υπό αμφισβήτηση.

Τα Αγγλικά επικράτησαν με φυσικό και αυτονόητο τρόπο, αφού η πλειοψηφία των πρώτων κατοίκων της Αμερικής τα μιλούσε ως μητρική γλώσσα. Πως θα ήταν άλλωστε δυνατόν, το 49% των πολιτών να ψηφίσει ως επίσημη γλώσσα του κράτους του μία γλώσσα που δεν την ομιλεί; Και πόσο περισσότερο όταν οι Αμερικανοί είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως ξεχωριστό έθνος από τους Βρετανούς, χάρη στην Αγγλική γλώσσα η οποία ήταν ένα στοιχείο που τους ένωνε μεταξύ τους, σε αντίθεση με τους Γαλλόφωνους του Καναδά.

Τον «μύθο» αυτόν λοιπόν, τον χρησιμοποιήσετε 1970 ο τότε Αμερικανός πρέσβης φυσικά για να μας ''καλοπιάσει" σαν λαό και να αντιμετωπίσει καλύτερες καταστάσεις στην Ελλάδα, την οποία όπως είναι γνωστό εκείνη την εποχή αυτός "διοικούσε" και τα κουτορνίθια (οι κυβερνώντες) τον πιστέψανε.

Θυμάμαι τον διοικητή του τάγματος που υπηρετούσα, σε ομιλία του σε κάποια Εθνική γιορτή, αναφέρθηκε σε αυτό το θέμα λέγοντας με έκδηλο τον πατριωτισμό στα λόγια του, αλλά και τον θυμό για την ατυχία της Πατρίδας μας που για μια ψήφο δεν μιλούσαν Ελληνικά στην Αμερική. «Αν μιλούσαν Ελληνικά στην Αμερική -είχε πει - η θέση της Ελλάδος στον κόσμο, θα ήταν διαφορετική από αυτή που είναι σήμερα».

Δεν είναι τυχαίο, πως ο ίδιος μύθος, κυκλοφορεί και για την Γερμανική, την Ισπανική, τη Γαλλική, τη Λατινική και την Εβραϊκή γλώσσα. Σιγά που θα άφηναν οι Εβραίοι τέτοια ευκαιρία (για μια ψήφο) να τους φύγει μέσα από τα χέρια. Όχι μια ψήφος αν τους έλλειπε, αλλά χιλιάδες ψήφους θα έβρισκαν στο πί και φί για να πετύχουν τον στόχο τους.

Πέραν όμως όλων αυτών, η Αμερική είναι μια μεγάλη χώρα και σήμερα γιορτάζει την ανεξαρτησία της και όπως ο Πρόεδρός της κ. Ομπάμα κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα πριν λίγο καιρό κάθισε προσοχή και με το χέρι στην καρδιά την ώρα που παιζόταν ο Ελληνικός Εθνικός ύμνος, έτσι  κι εμείς πρέπει να σεβαστούμε τη χώρα αυτή και να γιορτάσουμε την ημέρα της ανεξαρτησίας της.

Αυτή η χώρα είναι για τους κατοίκους της (τουλάχιστον), μια πολύ καλή Πατρίδα, καλύτερη από…κάποιες άλλες.