ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

 

 

 

Την Κυριακή 30 Απριλίου έλαβε χώρα στους κεντρικούς δρόμους της Βοστώνης, η μεγαλειώδης παρέλαση για την επέτειο της Επανάστασης του 1821, που γίνεται πάντοτε υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας Ελληνοαμερικανικών Σωματείων Νέας Αγγλίας.

Ίσως να αναλογιστεί κάποιος...καλά τώρα τη θυμήθηκαν την παρέλαση;  Όχι, δεν την θυμήθηκαν τώρα, γιατί ποτέ δεν την είχαν ξεχάσει. Η παρέλαση δεν μπορεί να γίνει την 25ην Μαρτίου γιατί ο καιρός είναι (ακόμα) χειμωνιάτικος. Προσπαθούν οι αξιωματούχοι της Ομοσπονδίας να βρουν μια ημερομηνία πλησίον και λίγο αργότερα της 25^ης για  να έχει ''φτιάξει'' και ο καιρός.

 

              

 Για να πραγματοποιηθεί η παρέλαση, προηγείται μια τεράστια προσπάθεια από την Ομοσπονδία και από τους συλλόγους που την αποτελούν. Είναι μια γιγαντιαία επιχείρηση που εμπλέκονται πολλές υπηρεσίες και φορείς της πόλης της Βοστώνης.

 

 

Υπάρχει πάντα ένα (τιμώμενο) πρόσωπο στην κεφαλή (αρχή) της παρέλασης και που συνήθως είναι κάποιος πολιτικός από την Ελλάδα.
Πριν μερικά χρόνια ερχόταν από την Ελλάδα ένα τμήμα ευζώνων να παρελάσει. Η οικονομική κρίση όμως μας τους... στέρησε κι έτσι η Ομοσπονδία δημιούργησε τους δικούς της Εύζωνες με ...ντόπια Ελληνόπουλα.

 

 

 

Οι γιορτές για την επέτειο αρχίζουν από την Παρασκευή με εκδηλώσεις στην επίσημη αίθουσα του Κυβερνείου της Βοστώνης και στη συνέχεια στο  Ελληνικό Προξενείο. Στις εορταστικέ εκδηλώσεις συμμετέχουν οι δυο  Έλληνες γερουσιαστές  Μπρούς Ταλιαδούρος και Λεωνίδας Ραπτάκης, ο Δήμαρχος Βοστώνης, ο Διοικητής της Αστυνομίας, ο Μητροπολίτης Βοστώνης, η Γενική Πρόξενος, Δήμαρχοι οπό γειτονικές πολιτείες και πολλοί επίσημοι.

Μια ημέρα πριν την Παρέλαση, το Σάββατο δηλαδή, πραγματοποιείται το επίσημο δείπνο της Ομοσπονδίας, όπου κι εκεί υπάρχει πλούσιο πρόγραμμα με ορχήστρα και καλό φαγητό. Οι Εύζωνες χορεύουν λεβέντικα Δημοτικά τραγούδια και οι επίσημοι μιλούν για τις αξίες του Ελληνισμού του τότε (1821) αλλά και τις αξίες του Ελληνισμού του σήμερα.
Εκείνη τη χρονιά τιμώμενο πρόσωπο και επίσημος προσκεκλημένος της παρέλασης ήταν ο Πύρρος Δήμας.

 

Στο κυβερνείο Βοστώνης,ομιλεί ο γερουσιαστής Μπρούς Ταλιαδούρος. Πίσω του, ο Μητροπολίτης Μεθόδιος, αριστερά στη φωτογραφία  ο Πύρρος Δήμας και δεξιά ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Θέμης Καραντζάς.



Οι Εύζωνες της Ομοσπονδίας Ελληνο-Αμερικανικών Σωματείων Νέας Αγγλίας και ο Πύρρος Δήμας στην ομιλία του στη Βουλή της Μασαχουσέτης.



 

 

Συνάντησα τον Πύρρο Δήμα στο δείπνο της Ομοσπονδίας και είχα μια ευχάριστη συζήτηση μαζί του. Μίλησε για την παρέλαση, για τον απόδημο Ελληνισμό, για το 1821 με όμορφα και συγκινητικά λόγια. Ήταν ήρεμος και φαινόταν καλοσυνάτος άνθρωπος..

 Στο τραπέζι του δείπνου, καθόμουν μαζί με τον Πρόεδρο του συλλόγου Βορειοηπειρωτών κ. Μενέλαο Σωτήρη, ο οποίος είναι χωριανός του Πύρρου.

 Σε κάποια στιγμή του λέω: Φαίνεται ωραίος άνθρωπος.

Ναι - μου λέει - δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλός είναι. Κάτσε να τον φωνάξω να το διαπιστώσεις και μόνος σου. Όχι - του λέω εγώ - άφησε τον άνθρωπο ήσυχο που με ξέρει εμένα.

Δεν ήξερα τι να του πω, δεν περίμενα άλλωστε οτι θα έφτανε μέχρι εκεί η...χάρη μου να συναντήσω τον Πύρρο Δήμα, σκεφτόμουν την ώρα που θα μου έσφιγγε το χέρι μήπως νομίσει οτι σηκώνει καμιά μπάρα με 150 κιλά, και μου σπάσει κανά δάχτυλο  και πριν τελειώσω τις σκέψεις μου, ο Πύρρος ερχόταν στο τραπέζι μας.

Έγιναν οι συστάσεις από τον  Σωτήρη.

--- Γεια σου Γιώργη, χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω.

--- Κύριε Δήμα....

--- Θέλω να με λες Πύρρο, μου λέει με χαμόγελο.

Αυτό ήταν. Με αφόπλισε με την απλότητά του. Πήρα θάρρος κι εγώ, λύθηκε η γλώσσα μου και του λέω:

--- Είμαι ευτυχής που βρίσκομαι δίπλα σου αυτή τη στιγμή και θέλω να σε ευχαριστήσω για δυο πράγματα.

Πρώτον. Με έκανες να αγαπήσω ένα άθλημα που δεν ήταν από τα αγαπημένα μου. Ήταν τότε στους Ολυμπιακούς αγώνες το 1992, σήκωσες την μπάρα κι όταν αυτή σταθεροποιήθηκε και κατάλαβες οτι τα είχες καταφέρει, χαμογέλασες - σε παρακολουθούσα - και είπες...για την Ελλάδα. Τότε σκέφτηκα οτι ο άνθρωπος δεν είναι ένας ψυχρός επαγγελματίας αθλητής. Είναι αθλητής με επαγγελματική συνείδηση, με φιλότιμο και λιονταρίσια καρδιά. Ήταν τότε που την Ελλάδα σήκωσες ψηλά στα επουράνια και την ψυχή μας γέμισες τιμή και περηφάνια.

Δεύτερον. Αυτοί οι φίλοι μας οι πολιτικοί κάτω στην Ελλάδα, μας έχουν μπερδέψει  με τις βλ...τους (στο σημείο αυτό ο Πύρρος κουνάει απογοητευμένος το κεφάλι του) και δεν ξέρω εάν είναι ευχή η κατάρα το να είσαι Έλληνας. Εσύ όμως το έκανες να είναι ευχή. Εγώ σαν Έλληνας σε ευχαριστώ πολύ. Στο σπίτι μου έχω ένα μπουκάλι κόκκινο Λογκανικιώτικο κρασί - πότε φεύγεις - αν έχεις ώρα, πέρασε να το πιούμε.

Ο Πύρρος φανερά συγκινημένος μου έσφιξε το χέρι, με αγκάλιασε, με φίλησε και μου είπε: Τα ωραιότερα λόγια που έχω ακούσει!!! 

 

Από αριστερα: Βασίλειος Καυκάς, Αξιωματούχος της Ομοσπονδίας, η..αφεντιά μου, η Μαρία (μου) και ο Πύρρος δήμας.

 



 

 

 

 

 

ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ

 

 

 

 

 

«Η ορθή λειτουργεία του ανθρώπου είναι να ζει, όχι να υπάρχει».

Jack London  ( Αμερικανός συγγραφέας ).

Κατά την διάρκεια της ζωής μας πάνω στη γη, γινόμαστε μάρτυρες η και αποδέκτες κάποιων γεγονότων, άλλοτε ευχάριστων κι άλλοτε δυσάρεστων που δεν αξιολογούμε ούτε τα μεν ούτε τα δε για αυτό που είναι. Θα μπορούσαμε δηλαδή να δούμε τα ευχάριστα σαν κάποιο δώρο και τα δυσάρεστα σαν δοκιμασία. Εμείς όμως τα ευχάριστα τα εκλαμβάνουμε απλά σαν τυχαία περιστατικά και σαν δεδομένα κι όχι σαν ευλογία.

Τα δυσάρεστα και όποιες δοκιμασίες μας βρίσκουν τα θεωρούμε ατυχίες και λέμε... "γιατί σε μένα" κι όταν δεν βρίσκουμε απάντηση στην ερώτηση λέμε.. "δε βαριέσαι έτσι είναι η ζωή" και δεν τα βλέπουμε σαν ευκαιρίες να ψάξουμε τον εαυτό μας να μπούμε βαθύτερα μέσα μας μήπως ανακαλύψουμε κάποιο μυστικό της ύπαρξής μας και βγάλουμε προς τα έξω έναν καλύτερο εαυτό. 
Σκεπτόμενοι κατ' αυτόν τον τρόπο νομίζω είμαστε χαμένοι γιατί ούτε τη χαρά βιώνουμε με όλο μας το είναι, αλλά ούτε και τις προκλήσεις δεχόμαστε, με ότι άλλο αυτές συνοδεύονται. Υποτιμούμε την ευτυχία και αποφεύγουμε την δυστυχία.
Εκεί ζούμε. Στο γνωστό και στο δοκιμασμένο. Αυτό που ξέρουμε και εμπιστευόμαστε, είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας και κάπως μας βολεύει αυτό. Είναι σαν να βάζουμε τον αυτόματο πιλότο στη ζωή μας κι όλες οι μέρες μοιάζουν ίδιες γιατί κάνουμε τα ίδια πράγματα.
Θα έχει περάσει ένας χρόνος χωρίς να έχουμε ζήσει πραγματικά, θα είμαστε ευχαριστημένοι βλέποντας τα παιδιά να πηγαίνουν πανεπιστήμιο, αλλά εμείς θα έχουμε χάσει την παιδική τους ηλικία.
Αργότερα, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και κάνουμε τον απολογισμό μας, τότε που  θα έχουν καταλαγιάσει θύελλες και καλοσύνες, ενώ εμείς θα έχουμε πάρει αποστάσεις κι από τα δυο, τότε με έκπληξη θα διαπιστώσουμε οτι εκείνα που είχαμε ονομάσει αρνητικά και δυσάρεστα δεν ήταν τόσο, η τουλάχιστον είχαν μερικά θετικά στοιχεία. Τα άλλα δε, που  θεωρήσαμε απλά και ευχάριστες συγκυρίες, ίσως να είχαν μεγαλύτερη αξία από αυτή που τους είχαμε δώσει τότε. 
Θα φτάσουμε στα γηρατειά, θα κοιτάξουμε πίσω τη ζωή μας και θα μετανιώσουμε για αυτά που κάναμε μα περισσότερο για οτι ΔΕΝ κάναμε.
Το άσχημο είναι οτι την ώρα του απολογισμού και παρά το οτι είμαστε σε θέση να διακρίνουμε την ουσία, έχουμε χάσει κάτι πολύ σημαντικό. Την ίδια τη ζωή. Το τώρα. Τον πλούτο του κάθε σήμερα.
Δεν είναι όλες οι μέρες καλές, έχει όμως η κάθε μέρα την σπουδαιότητά της και αν θέλουμε στ' αλήθεια να αλλάξουμε, πρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, να τον παρατηρούμε και να τον κατανοούμε καθημερινά.
Μια έγκαιρη και βαθύτερη αξιολόγηση των δώρων και των δοκιμασιών, των ευχάριστων και των δυσάρεστων, ίσως να μη μας άφηνε να φτάσουμε στο σημείο να πούμε «τώρα είναι πλέον πολύ αργά», γιατί ο χρόνος ούτε συγχωρεί, ούτε γυρίζει πίσω.
Μην ψάχνουμε να δούμε την ομορφιά πίσω από κει που βλέπουν τα μάτια μας γιατί θα χάσουμε την ομορφιά που απλώνεται μπροστά μας. Ας δούμε τη ζωή σαν ομορφιά κι ας την...... θαυμάσουμε. Σαν ευκαιρία να την .....αρπάξουμε. Σαν πίκρα να την ....ξεπεράσουμε, σαν όνειρο να το .....ζήσουμε, σαν ευτυχία την .....αξίζουμε !!!
Μπορεί να είμαστε περαστικοί από αυτή τη ζωή, αλλά αν θέλουμε να την απολαύσουμε στο μέγιστο κι όχι να ζούμε μόνο για να υπάρχουμε, πρέπει να βρούμε τρόπους να βιώσουμε εμπειρίες, να ξεφύγουμε από την μούχλα και τη ρουτίνα.
Έχει μια ομορφιά αυτό το δύσκολο που ζούμε....γιατί ζούμε. Είναι ωραίο γιατί υπάρχουμε, αισθανόμαστε, αναπνέουμε, μαλώνουμε, αγαπάμε....αγαπιόμαστε.
Να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και να μην περιμένουμε "κάτι το συνταρακτικό" μια "μεγάλη στιγμή" ας πούμε να αλλάξει τη ζωή μας να μας κάνει ευτυχισμένους, γιατί ίσως να μην έρθει ποτέ. Ας πάρουμε τη στιγμή κι ας την κάνουμε "μεγάλη". 
Οι εμπειρίες, ακόμα και τα λάθη μας, ας μας κάνουν σοφότερους κι ας προχωρήσουμε μπροστά. Ότι δε μας σκότωσε, μας έκανε πιο δυνατούς. Ας έχουμε πάντα κατά νου οτι υπάρχουν χειρότερα και να είμαστε ευτυχείς με αυτά που έχουμε αφού δεν μπορούμε να έχουμε αυτά που θέλουμε.

Η ζωή δεν μετριέται από την ηλικία της, τα χρόνια της, αλλά από το... περιεχόμενό της.