Μια Αμερικανίδα Σουλιώτισσα

Πέρασαν οι εορταστικές εκδηλώσεις για την 25^η Μαρτίου 1821. Είναι η γιορτή που κάθε Ελληνική ψυχή όπου και να βρίσκεται πάνω στη γη γεμίζει με Εθνική υπερηφάνεια. Τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, το internet, όλα ντυμένα με τα Ελληνικά χρώματα διαλαλούν το θαύμα εκείνης της ημέρας. 

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν η ένοπλη εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με σκοπό την αποτίναξη της Οθωμανικής κυριαρχίας.

Πολλά είναι τα συμπεράσματα και τα διδάγματα αυτού του άθλου. Διδάγματα που ανάγκασαν τον Πρόεδρο Ομπάμα με την εξουσία, όπως είπε, που του παρέχει το σύνταγμα και οι νόμοι των Ηνωμένων Πολιτειών στη διακήρυξή του, στις 24 Μαρτίου, να ανακηρύξει την 25ην Μαρτίου ως ημέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Εθνική ημέρα Εορτασμού της Ελληνικής και Αμερικανικής Δημοκρατίας.

Κάλεσε δε τους Αμερικανούς πολίτες να εορτάσουν αυτή την ημέρα με τους δέοντες εορτασμούς και εκδηλώσεις. Η αναγνώριση αυτή του Προέδρου Ομπάμα δεν είναι μόνο για το 1821 αλλά για τον αγώνα των Ελλήνων μέσα στο διάβα των αιώνων.

Έχουμε ακόμα να δείξουμε Σαλαμίνες, Θερμοπύλες, Μαραθώνες και ασφαλώς το Έπος του '40 όπου Μανάδες και αδελφές έπλεκαν κάλτσες και φανέλες για τους στρατιώτες μας. Όπου οι γυναίκες της Πίνδου κουβαλούσαν πυρομαχικά και άλλα υλικά μέσα στα χιόνια και έκαναν ανεφοδιασμό στους φαντάρους που πολεμούσαν.                             

Δικαιολογημένα λοιπόν εμείς οι Έλληνες να αισθανόμαστε σήμερα μια ιδιαίτερη χαρά και περηφάνια για την ένδοξη κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοί μας.

Πλημμυρισμένο με τέτοια αισθήματα έπιασα κάποια στιγμή τον εαυτό μου. Βλέποντας το μεγαλείο του Ελληνισμού στο διάβα των αιώνων, νόμισα ότι μόνο εμείς οι Έλληνες έχουμε να δείξουμε κάτι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Αλλά ένα τυχαίο γεγονός ήρθε να με προσγειώσει στην πραγματικότητα. Να νιώσω ότι και οι άλλοι λαοί πολέμησαν για μια θέση κάτω από τον ήλιο. Μπορεί να μην είχαν Θερμοπύλες, μπορεί να μην είχαν Μαραθώνες, είχαν όμως Μανάδες και αδελφές που έπλεκαν κάλτσες και φανέλες για τους δικούς τους στρατιώτες.

Εργάζομαι σε ένα εστιατόριο το «Billy's Roast beef», σε ένα από τα βορειοανατολικά προάστια της Βοστώνης το Wakefield. Οι πελάτες είχαν σχηματίσει ουρά μπροστά στο ταμείο παραγγέλλοντας το φαγητό τους. Στη σειρά είναι και τρεις Αμερικανοί στρατιώτες. Πριν προλάβουν να παραγγείλουν, μια γυναίκα που καθόταν με την παρέα της και έτρωγε, σηκώθηκε και είπε στην κοπέλα του ταμείου ότι θα πληρώσει αυτή το φαγητό των στρατιωτών.

Ξαφνιαστήκαμε όλοι με την απρόσμενη κίνηση της γυναίκας. Παραξενεύτηκαν βέβαια και οι στρατιώτες και ρώτησαν γιατί. Η απάντηση της γυναίκας ήταν επί λέξη. «For what you do for us every day». Δηλαδή. Για ό,τι κάνετε για εμάς κάθε μέρα.

Έτσι απλά η Αμερικανίδα (Σουλιώτισσα) Μάνα και αδελφή, έπλεξε τις κάλτσες και τις φανέλες των στρατιωτών. Όχι με τα δυο βελονάκια, αλλά με τον δικό της τρόπο, εκεί, μπροστά στην ταμειακή μηχανή του εστιατορίου.

Ακόμα και σήμερα σε αυτή την πλουραλιστική κοινωνία όπου ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα, υπάρχουν Μάνες, αδελφές, αδέλφια αν θέλετε, που με τον δικό τους τρόπο προσφέρουν όπως η κυρία στο Wakefield.

Για αυτό, να μην νομίζουμε ότι είμαστε μόνο εμείς και κανένας άλλος.

Ίσως έτσι να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.

Καλωσόρισμα

Με τις δυο πατρίδες μου να περιμένουν την άνοιξη…

σας καλωσορίζω στο ιστολόγιό μου

Λίγα λόγια για τον τόπο μου…

O Λογκανίκος αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Πελλάνας και βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νομού Λακωνίας, στα σύνορα με το νομό Αρκαδίας. Περιλαμβάνει τους συνοικισμούς: Λογκανίκο, Βεργαδέικα, Γιακουμέικα, Κοτίτσα και Κυπαρίσσι.

Ο Λογκανίκος είναι χτισμένος σε υψόμετρο 750 μ. Απλώνεται σε πέντε κλιτύες του Ταΰγετου με τις δύο απ’ αυτές, τη νότια (κουφόγκρεμος), όπου και η πολίχνη της «Κοτίτζας» και τη βόρεια, όπου και το Παλαιολόγειο Κάστρο του Λογκανίκου (αρχές 14ου αιώνα), να είναι ψηλότερες και να αποτελούν δυο φυσικά τείχη, που απομονώνουν και προστατεύουν το συνοικισμό από νότο και από βορρά. Στα δυτικά υπάρχει το κωνοφόρο δάσος του Ταΰγετου, ενώ ανατολικά εκτείνονται οι υπώρειες του βουνού μέχρι την κοιλάδα του Ευρώτα, με πυκνή βλάστηση και ελαιόδεντρα. Το χωριό είναι οργανωμένο σύμφωνα με τα πρότυπα των ορεινών οικισμών. Κτισμένο στην ανατολική πλευρά της βουνοπλαγιάς, για να έχει καλύτερες κλιματολογικές συνθήκες, γειτνιάζει με τα χωράφια και τους βοσκότοπους, που εξασφαλίζουν τα βασικά για την επιβίωση.

Η τοποθεσία είναι δυσπρόσιτη και καλά προφυλαγμένη ανάμεσα στα ορεινά τμήματα που σχηματίζουν οι διαδοχικές λαγκαδιές. Η περιοχή ταυτίζεται με την αρχαία Βελαμίνη, που αναφέρει ο Παυσανίας και έχει έκταση 36,2 χιλιάδων στρεμμάτων, που είναι από τις μεγαλύτερες σε όλη τη Λακωνία, ως δημοτικό διαμέρισμα. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης απετέλεσε θέση κλειδί για τη διακίνηση πληθυσμών και στρατιών στην Πελοπόννησο. Αποτελούσε έπαλξη και προμαχώνα του αρχαίου Σπαρτιατικού κράτους. Εδώ βρισκόταν στην αρχαιότητα το πέρασμα για την Αρκαδία καθώς και η βασιλική οδός των Παλαιολόγων.

Στην περιοχή σώζονται σημαντικά αρχαϊκά, κλασικά, ελληνιστικά, βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία, που παραπέμπουν στη μακραίωνη χριστιανική ιστορία της περιοχής, που βρίσκεται ανάμεσα στο Λογκανίκο και το Μυστρά. Ιδιαίτερα αξίζει να αναφερθούμε στο καθολικό της Παλαιάς Μονής του Αγίου Γεωργίου, που χρονολογείται από το 13ο αιώνα. Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα μνημεία της περιοχής. Ψηλά στη βόρεια πλευρά του χωριού και δυτικά του ναού του Αγίου Γεωργίου υψώνεται η βυζαντινή καστροπολιτεία του Λογκανίκου. Στα νότια του χωριού λιγοστά σπίτια δείχνουν τη θέση της Κοτίτσας του βυζαντινού Μυστρά, πατρίδα αρχόντων και πραματευτάδων, που θα πάρουν ενεργό μέρος στην επανάσταση του 1821. Πέτρινα σπίτια, πηγάδια, νερόμυλοι και βρύσες, δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής και ο αμέτρητος αριθμός παμπάλαιων ξερολιθιών συμπληρώνουν τη σύνθεση του χαρακτήρα του χωριού. Δασικοί δρόμοι οδηγούν στα ψηλότερα σημεία του βουνού : Μέγα πηγάδι, Τιμόρι, Λίμνα, Κουτούνι, Ρεκίτσα.