ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΩΝ

 

 

 

                                 Τι είναι τελικά αυτή η ημέρα των Ευχαριστιών;

 Ειναι η δεύτερη μεγάλη γιορτή των Αμερικανών μετά τα Χριστούγεννα σε σημασία και η πρώτη σε...κυκλοφοριακό. Ταξιδεύουν από τη μια άκρη της Αμερικής έως την άλλη για να βρεθούν με τις οικογένειές τους την ημέρα αυτή.
Αν και είναι μια καθαρά Αμερικάνικη γιορτή, τη γιορτάζουμε κι εμείς οι
Έλληνες αφού είμαστε νόμιμοι πολίτες και κάτοικοι αυτής της χώρας. Πρέπει
να ακολουθούμε τα ήθη και έθιμα και να τηρούμε τους νόμους του κράτους που
ζούμε.

Η γιορτή αυτή δεν έχει ημερομηνία, έχει μόνο ημέρα. Αυτή η ημέρα είναι η
τελευταία Πέμπτη του μηνός Νοεμβρίου.
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1620 το Mayflower ( Μαγιάτικο λουλούδι ) με 102 επιβέτες σαλπάρει από το λιμάνι του Πλίμουθ της Αγγλίας με προορισμό την Βιρτζίνια.

Δεν ήταν κατασκευασμένο για κρουαζιέρες, ούτε να μεταφέρει επιβάτες.

Ήταν ένα εμπορικό καράβι. Με τα σημερινά δεδομένα, φαντάζει πολύ μικρό, αλλά ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά καράβια για την εποχή του. Ήταν σχεδιασμένο να χωράει όλα όσο χρειάζονταν οι επιβάτες του.Τα ατομικά τους είδη μεταξύ αυτών και μερικά μοκροέπιπλα, κρασί, νερό, ζάχαρη, μπαχαρικά, ρύζι, χοιρινό, ψάρια, όσπρια και ότι άλλο είδος φαγητού μπορούσε να αποθηκευτεί για ένα τόσο μεγάλο ταξείδι στη θάλασσα.

Για 65 συνεχόμενες ημέρες ήταν όλοι στοιβαγμένοι σε ένα δωμάτιο δίχως καμιά ιδιωτική στιγμή ( privacy ) και με μια τουαλέτα. 51 Άντρες, 20 γυναίκες, 21 αγόρια και 10 κορίτσια. Οι περισσότεροι δεν ήταν προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο ταξείδι σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και το χειρότερο, υπέφεραν από τραυματισμούς καθώς χτυπούσαν από τον έναν τοίχο στον άλλον όταν τα τεράστια κύματα ταρακουνούσαν το καράβι. Δεν μπορούσαν να δουν τίποτα, να ασχοληθούν με κάτι για να περνάει η ώρα τους. 

 Απομίμηση του αυθεντικού  Mayflower  (  Μαγιάτικο λουλούδι ) . Ταξιδεύει και ''αράζει'' σε όλα τα λιμάνια της Αμερικής  για τουριστικούς σκοπούς.

Τότε ( τον 17ο αιώνα ) δεν υπήρχαν ραντάρ και υψηλής τεχνολογίας μηχανήματα να δείχνουν το ακριβές σημείο του πλοίου στον Ωκεανό. Κάθε τόσο έπρεπε να ανεβαίνουν στο κατάστρωμα και να μετρούν τον ορίζοντα και τη θέση των αστεριών με ένα μηχάνημα που λεγόταν quardrant. Η ερμηνεία του στα Ελληνικά είναι: τεταρτοκύκλιον υψόμετρον.
Δεν ξέρω τι μηχάνημα είναι αυτό και πως δουλεύει.
Ένα άλλο μηχάνημα που χρησιμοποιούσαν λεγόταν cross-staff.
Άγνωστο κι αυτό. Αυτά τα μηχανήματα τους βοηθούσαν να υπολογίζουν την θέση που βρίσκεται το καράβι, σε ποιό μήκος και πλάτος του  Ωκεανού. Με άλλα λόγια θα έπρεπε να ήταν καλοί στα μαθηματικά.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, θύελλες και καταιγίδες χτύπησαν το καράβι προκαλώντας  μεγάλες ζημιές.
Στις 11 Νοεμβρίου του 1620 ''έπιασε'' στεριά , στην περιοχή Cape Cod της Μασαχουσέτης. Εκεί βρήκαν ομαλό έδαφος και καλό νερό. Ο πρώτος Χειμώνας ήταν δύσκολος. Μονο 53 από τους 102 επιβάτες και μισό από το πλήρωμα επέζησαν από τον βαρύ χειμώνα και την έλλειψη καταλλήλων τροφών.
Τον Απρίλιο του 1621 το καράβι γύρισε πίσω στην Αγγλία.
Οι Ινδιάνοι της περιοχής βοήθησαν και έμαθαν στους ''ξένους'' πως να κυνηγούν και να καλλιεργούν τη γη. Στο τέλος του επόμενου καλοκαιριού οι ''άποικοι'' του Πλίμουθ γιόρτασαν την πλουσια σε συγκομιδή χρονιά, με μια τριήμερη γιορτή. Αυτή τη γιορτή γιορτάζει η Αμερική σήμερα.
Μια γιορτή που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι όχι μόνο Αμερικάνικη,
αλλά παγκόσμια.
Θρησκευτική γιορτή. Το Θεό ευχαρίστησαν οι πρώτοι μετανάστες  για τη βοήθεια
που βρήκαν από τους Ινδιάνους και για την πλούσια σοδειά που είχαν από την
καλλιέργεια της γης.

 

          Αναπαράσταση της πρώτης γιορτής των Ευχαριστιών. Άγγλοι μετανάστες και Ινδιάνοι μαζί.
 

Το σημείο που άραξε το πλοίο τους λέγεται Πλίμουθ και υπάρχει ένα καράβι πιστό αντιγραφο του May flower ( Μαγιάτικο λουλούδι ) του καραβιού που τους έφερε στη νέα τους Πατρίδα.
Το Πλίμουθ είναι ένας ιστορικός χώρος με μουσεία, με ένα χωριό που αναπαριστά τη ζωή εκείνων των χρόνων, τις αγροτικές δουλειές, τις ενδυμασίες της εποχής, ακόμα και η γλώσσα έχει την Αγγλική προφορά.

Τα σπίτια είναι μικρά καλυβάκια με το παραγώνι που ανάβουν τη φωτιά και τη
σιδεροστιά με τους τετζερέδες που μαγειρεύουν.  Μερικές σανίδες για κρεββάτι
και κάτι ντιβανοκασέλες όπου είχαν όλο το νοικοκυριό τους. 

Η ζωή στο χωριό κυλάει σε όχι σημερινούς ρυθμούς, αλλά σε ρυθμούς της εποχής εκείνης. Μόνο η ημερομηνία είναι σημερινή. Η χρονολογία είναι στο 1620.

Ρωτήσαμε μια γυναίκα γιατί είναι λυπημένη και μας είπε οτι πριν λίγες μέρες πέθανε το παιδί της από υψηλό πυρετό.

Μια άλλη που έσκαβε μόνη της, μας είπε οτι ο άντρας της και ο αδελφός της έχουν παει για κυνήγι.

Οι δουλειές γίνονται ανάλογα με την εποχή. Όταν επισκεφτήκαμε το χωριό, ήταν άνοιξη και τους ''πετύχαμε'' να σπέρνουν αραποσίτι. Είχαν ανοίξει αυλάκια έριχναν έναν-έναν τους σπόρους και τους σκέπαζαν με λίγο χώμα.

 

  Ένα καλά οργανωμένο χωριό της εποχής του 1620       

Το πότισμα των χωραφιών γίνεται με τον (παραδοσιακό) γνωστό τρόπο το…αυλάκι, υπάρχουν κόφτρες οι οποίες κανονίζουν που θα παει το νερό, έχουν κότες, κατσίκες, κουνέλια και γενικά παρουσιάζουν την ζωή εκείνης της εποχής.
Για όλους εμάς που ζήσαμε στα χωριά, ίσως να μην έχει μεγάλη διαφορά η ζωή η δική μας με εκείνων των ανθρώπων. Κάπως έτσι ήταν η ζωή μας στο χωριό.
Για τους νέους Αμερικανούς όμως έχει σημασία και είναι σπουδαίο να βλέπουν πως δημιουργήθηκε η χώρα τους.
Υπάρχει και μια μεγάλη πέτρα ( κοτρόνα ) που λέγεται οτι σ'αυτή (πρωτο)πάτησαν όταν βγήκαν από το καράβι.                             

  

Η πέτρα που λέγεται οτι πάτησαν, κατεβαίνοντας από το καράβι.

Δεν έχουν Παρθενώνες και Ολυμπίες να μας δείξουν οι Αμερικάνοι.

Μια κοτρόνα έχουν κι αυτή μας δείχνουν.
Ήθελα να ήξερα, εμείς, έχουμε κρατήσει κάτι που να μας θυμίζει τους Ολυμπιακούς αγώνες που κάναμε πριν μερικά χρόνια. Τους αγώνες που κοπιάσαμε τόσο πολύ να αναλάβουμε και που ξοδέψαμε τόσα πολλά να  διοργανώσουμε.
 Αλλά ας μη γίνομαι κακός σήμερα - μέρα που είναι - κι ας γυρίσω πίσω στο θέμα μας.

 

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Αμερικανός για να γιορτάσει αυτή την ημέρα γιατί είναι μια γιορτή που μας θυμίζει οτι είμαστε άνθρωποι και οτι μέσα μας υπάρχει ακόμα το ωραίο συναίσθημα για το οποίο είμαστε πλασμένοι. Να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Να λέμε ένα ευχαριστώ και ένα σ' αγαπώ στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας.
 Υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπάνε, που περιμένουν μα αξίζουν και τη δική μας αγάπη. Είναι οι άνθρωποι που μας κοιτούν με συμπάθεια και καλοσύνη, είναι το φιλικό χέρι που μας χτυπά την πλάτη σε μια δύσκολη στιγμή, είναι μια κουβέντα επομένη με ειλικρίνεια.
 Ένα γνωμικό λέει.. ***δεν έχει σημασία πόσο μεγάλο είναι το σπίτι σου, αλλά
πόσο κόσμο χωράει η καρδιά σου. ***
 Θα τους δούμε αυτούς τους ανθρώπους αν ανοίξουμε την καρδιά μας και τους
αφήσουμε να την γεμίσουν. Ας κάνουμε εμείς την αρχή σήμερα μιας και είναι
ημέρα των ευχαριστιών και ας δώσουμε το χέρι μας σε κάποιον χωρίς να τον
κρίνουμε. Ας του δώσουμε λίγο χώρο μέσα μας να ξαποστάσει.

Είναι ευλογία το να δίνεις λίγη χαρά σε κάποιον που τη χρειάζεται.

 

 

 

 

                                        Ο φούρνος που δεν έλειπε από κανένα σπίτι.

 

      Μου φωνάζουν από την κουζίνα οτι η γαλοπούλα είναι έτοιμη και θα κρυώσει.

                                         Έυχομαι σε όλους χρόνια πολλά.

 

 

 

ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ ΤΟΥΜΠΑΝΑ

Σ' ένα όμορφο προάστιο βόρεια της Βοστώνης κάθε χρόνο στις αρχές του

Φθινοπώρου λαμβάνει χώρα ένα festival, μια έκθεση αγροτικών ( και όχι μόνο ) προϊόντων με σκοπό την οικονομική ενίσχυση της περιοχής, δίνοντας συγχρόνως τη δυνατότητα σε επαγγελματίες και ερασιτέχνες να παρουσιάσουν τα ''προϊόντα'' τους. Μια μικρή έκθεση Θεσσαλονίκης με λίγα λόγια.

Σύγχρονα ανθοκομεία, από τη στιγμή που ένα μικρό σποράκι θα φυτευτεί σε λίγο χώμα, μέχρι που θα γίνει ένα πανέμορφο λουλούδι και θα στολίσει μεγάλες αίθουσες και ακριβά σαλόνια.

Οικογενειακές επιχειρήσεις ορνιθοτροφίας, χοιροτροφίας, μελισσοκομίας, χειροτεχνίας, διακόσμησης, είδη εστιατορίου, ζαχαροπλαστικής, κρασοπαραγωγοί ( η ραχοκοκαλιά της οικονομίας όπως λέμε ) κι ότι άλλο έχει σχέση με την ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία δεν αφήνεται στην τύχη της, αλλά αντιθέτως βοηθιέται από την πολιτεία.

Η έκθεση αυτή είναι ίσως η αρχαιότερη ( 200 χρονών ) στην ιστορία της Αμερικής.
Λέγεται, ότι στις 16 Φεβρουαρίου του 1818 μαζεύτηκαν σε μια ταβέρνα καμιά 25ριά ( πρακτικοί )αγρότες και προσπάθησαν να φτιάξουν ένα  (αγροτικό ) σύλλογο, με σκοπό να κεντρίσουν το ενδιαφέρον κι άλλων αγροτών της περιοχής έτσι ώστε αναβαθμίσουν, να καλυτερεύσουν τις καλλιέργειές τους και την σωστή ανατροφή των βοοειδών τους. 
Ο σύλλογος ονομάστηκε: Essex Agricultural Society. Δηλαδή, Αγροτικός σύλλογος της  Επαρχίας του Έσσεξ. Το τι πέτυχε αυτός ο σύλλογος, φαινόταν από τις εκθέσεις που διοργάνωνε κάθε χρόνο σε διαφορετικές περιοχές. To 1910 αποφάσισαν, η έκθεση να γίνεται στο κεντρικότερο σημείο της Επαρχίας εκεί που εικάζεται ότι ξεκίνησε, έτσι ώστε να είναι προσβάσιμη από όλη την περιοχή. Στην περιοχή που ονομάζεται Τόπσφιλντ (Topsfield ).
Οι δρόμοι που οδηγούν στην έκθεση, θυμίζουν Ελληνική Χριστουγεννιάτικη έξοδο. Χιλιόμετρα οι ουρές των αυτοκίνητων.
Μερικοί επιτήδειοι, κυκλοφορούν ανάμεσα στα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα και πουλούν μικρούς πρόχειρους χάρτες με ''κρυφά μονοπάτια''  για να φτάσεις στον χώρο της έκθεσης εύκολα και γρήγορα.
Παρατήρησα, οτι οι οδηγοί δεν έδειχναν ενδιαφέρον για αυτόν τον χάρτη. Χωρίς πολύ σκέψη αγόρασα έναν και ακολούθησα τις οδηγίες, κοιτάζοντας ειρωνικά τους οδηγούς που έμεναν στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητά τους. Αποτέλεσμα βέβαια ήταν να πάθω αυτό που έπαθε  κάποιος όταν ξεκίνησε πρωί- πρωί ( για να αποφύγει την κυκλοφορία ) να πάει στη Βουλιαγμένη για μπάνιο, αλλά την ίδια σκέψη είχαν κάνει …ενα εκατομμύριο Αθηναίοι!!
Κόσμος από όλη την Αμερική και τον Καναδά επισκέπτεται την έκθεση στις δυο εβδομάδες της λειτουργίας της. Το τελευταίο Σαββατοκύριακο οι επισκέπτες φτάνουν τις  200.000.

Τα τεράστια κολοκύθια μεταφέρονται με γερανούς σε πλατφόρμες

Στον χώρο του festival, γίνονται διάφορες εκδηλώσεις με μουσικά συγκροτήματα, λούνα παρκ, εστιατόρια, παιδικές χαρές, κ.λπ.

Οι διοργανωτές έχουν θεσπίσει έναν διαγωνισμό για το μεγαλύτερο…. κολοκύθι και οι νικητές μοιράζονται πάνω από 10.000 δολάρια. Πέρυσι, το μεγαλύτερο ζύγιζε 1992.5  pounds, δηλαδή 703 κιλά και 78 γραμμάρια. Φέτος το κολοκύθι που πήρε το πρώτο βραβείο ζύγιζε 2075,5 pounds, δηλαδή 941 κιλά και 43 γραμμάρια.

Μπορεί να νικήσαμε τους Αμερικανούς στο μπάσκετ,  στα … κολοκύθια όμως είναι ''αχτύπητοι''.

 



Οι φαρμαδόροι όλο τον χρόνο προσπαθούν να μεγαλώσουν το …μανάρι τους