Μια Αμερικανίδα Σουλιώτισσα

Πέρασαν οι εορταστικές εκδηλώσεις για την 25^η Μαρτίου 1821. Είναι η γιορτή που κάθε Ελληνική ψυχή όπου και να βρίσκεται πάνω στη γη γεμίζει με Εθνική υπερηφάνεια. Τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, το internet, όλα ντυμένα με τα Ελληνικά χρώματα διαλαλούν το θαύμα εκείνης της ημέρας. 

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν η ένοπλη εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με σκοπό την αποτίναξη της Οθωμανικής κυριαρχίας.

Πολλά είναι τα συμπεράσματα και τα διδάγματα αυτού του άθλου. Διδάγματα που ανάγκασαν τον Πρόεδρο Ομπάμα με την εξουσία, όπως είπε, που του παρέχει το σύνταγμα και οι νόμοι των Ηνωμένων Πολιτειών στη διακήρυξή του, στις 24 Μαρτίου, να ανακηρύξει την 25ην Μαρτίου ως ημέρα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Εθνική ημέρα Εορτασμού της Ελληνικής και Αμερικανικής Δημοκρατίας.

Κάλεσε δε τους Αμερικανούς πολίτες να εορτάσουν αυτή την ημέρα με τους δέοντες εορτασμούς και εκδηλώσεις. Η αναγνώριση αυτή του Προέδρου Ομπάμα δεν είναι μόνο για το 1821 αλλά για τον αγώνα των Ελλήνων μέσα στο διάβα των αιώνων.

Έχουμε ακόμα να δείξουμε Σαλαμίνες, Θερμοπύλες, Μαραθώνες και ασφαλώς το Έπος του '40 όπου Μανάδες και αδελφές έπλεκαν κάλτσες και φανέλες για τους στρατιώτες μας. Όπου οι γυναίκες της Πίνδου κουβαλούσαν πυρομαχικά και άλλα υλικά μέσα στα χιόνια και έκαναν ανεφοδιασμό στους φαντάρους που πολεμούσαν.                             

Δικαιολογημένα λοιπόν εμείς οι Έλληνες να αισθανόμαστε σήμερα μια ιδιαίτερη χαρά και περηφάνια για την ένδοξη κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοί μας.

Πλημμυρισμένο με τέτοια αισθήματα έπιασα κάποια στιγμή τον εαυτό μου. Βλέποντας το μεγαλείο του Ελληνισμού στο διάβα των αιώνων, νόμισα ότι μόνο εμείς οι Έλληνες έχουμε να δείξουμε κάτι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.

Αλλά ένα τυχαίο γεγονός ήρθε να με προσγειώσει στην πραγματικότητα. Να νιώσω ότι και οι άλλοι λαοί πολέμησαν για μια θέση κάτω από τον ήλιο. Μπορεί να μην είχαν Θερμοπύλες, μπορεί να μην είχαν Μαραθώνες, είχαν όμως Μανάδες και αδελφές που έπλεκαν κάλτσες και φανέλες για τους δικούς τους στρατιώτες.

Εργάζομαι σε ένα εστιατόριο το «Billy's Roast beef», σε ένα από τα βορειοανατολικά προάστια της Βοστώνης το Wakefield. Οι πελάτες είχαν σχηματίσει ουρά μπροστά στο ταμείο παραγγέλλοντας το φαγητό τους. Στη σειρά είναι και τρεις Αμερικανοί στρατιώτες. Πριν προλάβουν να παραγγείλουν, μια γυναίκα που καθόταν με την παρέα της και έτρωγε, σηκώθηκε και είπε στην κοπέλα του ταμείου ότι θα πληρώσει αυτή το φαγητό των στρατιωτών.

Ξαφνιαστήκαμε όλοι με την απρόσμενη κίνηση της γυναίκας. Παραξενεύτηκαν βέβαια και οι στρατιώτες και ρώτησαν γιατί. Η απάντηση της γυναίκας ήταν επί λέξη. «For what you do for us every day». Δηλαδή. Για ό,τι κάνετε για εμάς κάθε μέρα.

Έτσι απλά η Αμερικανίδα (Σουλιώτισσα) Μάνα και αδελφή, έπλεξε τις κάλτσες και τις φανέλες των στρατιωτών. Όχι με τα δυο βελονάκια, αλλά με τον δικό της τρόπο, εκεί, μπροστά στην ταμειακή μηχανή του εστιατορίου.

Ακόμα και σήμερα σε αυτή την πλουραλιστική κοινωνία όπου ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα, υπάρχουν Μάνες, αδελφές, αδέλφια αν θέλετε, που με τον δικό τους τρόπο προσφέρουν όπως η κυρία στο Wakefield.

Για αυτό, να μην νομίζουμε ότι είμαστε μόνο εμείς και κανένας άλλος.

Ίσως έτσι να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.