ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ

 

Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ

 

Ασφυκτικά γεμάτη, Sold out, ήταν η αίθουσα εκδηλώσεων της εκκλησίας ''Κοίμηση της Θεοτόκου'' της πόλης Woburn βορείως της Βοστώνης, στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης Βασιλόπιτας της Ομοσπονδίας Ελληνοαμερικανικών Σωματείων.

Στην εκδήλωση παρόντες  ήταν αξιωματούχοι της παρούσης αλλά και προηγουμένων διοικήσεων της Ομοσπονδίας.  

Παρουσιαστής ήταν ο κ. Τραβαγιάκης ο οποίος ξεκίνησε με μια μαντινάδα. «Το δυο χιλιάδες δέκα οχτώ, ρόδι γλυκό να γίνει, ο κάθε σπόρος μια χαρά ολοχρονίς να δίνει».

 

 

Μίλησαν πολλοί. Όλοι καλοί ομιλητές και στο επίκεντρο των ομιλιών ήταν το Μακεδονικό θέμα καθότι η εκδήλωση γινόταν δύο μέρες πριν το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.

Την βραδιά τίμησαν: Ο γενικός πρόξενος κ. Στράτος Ευθυμίου, ο γερουσιαστής από την διπλανή πολιτεία Ροντ Άιλαντ κ. Λεωνίδας Ραπτάκης, πρόεδροι και αξιωματούχοι συλλόγων και σωματείων, επιστήμονες από την περιοχή της Βοστώνης και φίλοι της Ομοσπονδίας.

Σε κάθε τραπέζι υπήρχε μια βασιλόπιτα φτιαγμένη από την κ. Φώτου, γραμματέα της Ομοσπονδίας. Απόδειξη της νοστιμιάς της  βασιλόπιτας, ήταν η λίγη ζάχαρη που είχε απομείνει στις πιατέλες.

 Ο παρουσιαστής της βραδιάς αναφέρθηκε στις βασιλόπιτες και στην κ. Φώτου λέγοντας ότι αυτή η κυρία, όταν ήταν 14 χρονών έκανε μια ''ηρωική'' πράξη.

Το ''έσκασε'' μια νύχτα για την Ελλάδα μαζί με τον Πατέρα της από την Αλβανία του Χότζα με κίνδυνο της ζωής της.

Με πρόσχημα να ευχαριστήσω την κ. Φώτου για την νοστιμιά της  βασιλόπιτας, την πλησίασα και έπιασα κουβέντα μαζί της για εκείνο το τόλμημα.

Η κατάσταση της εποχής Χότζα, λίγο πολύ είναι γνωστή σε όλους μας.

«Δεν μας άφηναν να μιλάμε Ελληνικά, να πηγαίνουμε στην εκκλησία και όλα αυτά που ξέρετε» μου είπε η κ. Φώτου.

Ο Πατέρας της ήταν γεωπόνος στο επάγγελμα και ήξερε τα κατατόπια στα σύνορα. Πολλές φορές πριν το ''επιχείρημα'' πήγαινε και βολιδοσκοπούσε το μέρος. Ήξερε πότε αλλάζουν οι σκοποί και κρατούσε πριόνια και τσεκούρια να δικαιολογηθεί ότι πάει να κόψει ξύλα.

Την ρώτησα «γιατί μόνο εσύ με τον Πατέρα σου κι όχι ολη η οικογένεια».

«Αν μας έβλεπαν όλους μαζί, δεν θα έπιανε η δικαιολογία ότι πάμε για ξύλα. Θα  υποψιαζόντουσαν ότι κάτι σχεδιάζουμε».

Αφού μελέτησαν προσεχτικά όλες τις κινήσεις μια βραδιά το ''έσκασαν'' και σε λίγα λεπτά βρέθηκαν στην Ελλάδα. Η υπόλοιπη οικογένεια έμεινε πίσω, αλλά ύστερα από 2-3 χρόνια άνοιξαν τα σύνορα και βρέθηκαν πάλι όλοι μαζί.

Η κ. Φώτου συνεχίζει να είναι μαχητική όπως τότε στα 14 της. Είναι γραμματέας της Ομοσπονδίας και αγωνίζεται μέσω αυτής για την γλώσσα μας, για τον πολιτισμό, για κάθε τι Ελληνικό.

Αν μη τι άλλο, της αξίζει ένα μπράβο και ένα ευχαριστώ.

 

Την παράσταση έκλεψε μια ομάδα μικρών παιδιών που έψαλλαν τα κάλαντα και μαντινάδες για τον καινούργιο χρόνο.

Η βραδιά επιφύλασσε (τουλάχιστον για μένα) μια έκπληξη.

Σε ένα σημείο της ομιλίας του ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας κ. Βασίλειος Καυκάς, ανέφερε οτι «απόψε είναι εδώ μαζί μας ο Έλληνας αξιωματικός ιπτάμενος εν αποστρατεία κ. Θωμάς Βρακάς».

 Τότε όλη η αίθουσα ξέσπασε σε ένα μεγάλο χειροκρότημα. 

Εγώ στο άκουσμα του ονόματος Βρακά, ταράχτηκα.

Να είναι αυτός; σκέφτηκα. Αν είναι, τον ξέρω. Όχι προσωπικά, αλλά μου είναι γνωστός από ένα κατόρθωμα που έκανε πριν από 23 χρόνια.

Θυμήθηκα την ιστορία του. 

Ζήτησα από τον Πρόεδρο να με φέρει σε επαφή με τον σμηναγό.

Σε λίγο του έσφιγγα το χέρι λέγοντας:  Κύριε Βρακά χαίρομαι πολύ που....«Αν θέλεις να τα πάμε καλά Γιώργη - μου λέει - θα με λες Θωμά και μην  αρχίσεις κι εσύ να μου μιλάς για κατορθώματα και ηρωικές πράξεις σαν τους άλλους.

Τότε, τι ήταν αυτό που έκανες με το αεροπλάνο» του λέω.

 «Ήταν μια εκδρομή» μου λέει.

Μάλιστα. Μια εκδρομή!!.

Ήταν σμήναρχος της Πολεμικής μας Αεροπορίας όταν στις 21 Αυγούστου του 1994 χωρίς να ρωτήσει κανέναν πήρε ένα ψεκαστικό αεροσκάφος της Π.Α. από την Κέρκυρα και ''πέταξε'' πάνω την ( Βόρειο Ήπειρο) στην Χιμάρα και στους Αγ. Σαράντα σκορπίζοντας χιλιάδες προκηρύξεις όπου στην μια πλευρά είχαν την Ελληνική σημαία και από την άλλη έγραφαν:  « Μπερίσα και Μέξι θα φύγετε μέχρι να φέξει». 

 

Η τολμηρή και παράτολμη αυτή πράξη του Βρακά, έδωσε ελπίδα και δύναμη στον λαό της Βορείου Ηπείρου  που υπέφεραν από το ανθελληνικό καθεστώς του Μπερίσα. 

Ο Σμήναρχος Θωμάς βρακάς ήταν πιλότος στα μαχητικά της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας κι εκτοπίστηκε στα ψεκασρικά αεροσκάφη.

Τους λόγους της μετάταξής του, τους αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής.

Σε όσων τα χέρια έπεσε αυτή η προκήρυξη, την κράτησαν σαν να ήταν κάτι ιερό. Οι Αλβανοί δεν ασχολήθηκαν με την περίπτωση Βρακά γιατί είχαν άλλα θέματα στο εσωτερικό τους. Ίσως και να μην έμαθαν οτι κάποιο ''εχθρικό'' αεροπλάνο μπήκε στο εναέριο χώρο τους.

Πέταξε χαμηλά για να μην τον ''πάρουν χαμπάρι'' τα ραντάρ πήγε και γύρισε σαν κύριος.

Ήξερε τι έκανε και τι τον περίμενε για αυτό πήγε και ενημέρωσε ο ίδιος τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ.

Αυτό κι αν ήταν τι; Πως να το ονομάσω. Θάρρος, Θράσος, μαγκιά, λεβεντιά, φιλότιμο; Μάλλον όλα μαζί.

Για όσους έχουν υπηρετήσει στο στρατό ξέρουν τι πειθαρχία και τι σεβασμός απαιτείται από τους μικρότερους προς τους μεγαλύτερους σε ηλικία και βαθμό. Εάν αντιμιλήσεις σε έναν λοχία - ο οποίος είναι έφεδρος και υπηρετεί την θητεία του κι αυτός σαν όλους τους στρατιώτες - και σε ''βγάλει αναφορά'' θα τιμωρηθείς με φυλακή για ανυπακοή σε ανώτερο.

 

Σκεφτείτε τώρα ο Βρακάς πήγε μόνος του και ανέφερε το τι έκανε στον αρχηγό ολόκληρου του στρατού. Τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΕΘΑ).  

Τιμωρήθηκε βέβαια. Πέρασε αεροδικείο, φυλακίστηκε και  αποπέμφθηκε από την αεροπορία με τις εξής κατηγορίες: Παράνομη χρήση στρατιωτικού αεροσκάφους. Παράβαση κανόνων εναέριας κυκλοφορίας. (Δεν τρακάρισε με άλλο αεροπλάνο, αλλά πετούσε χαμηλά για να μην τον πιάσουν τα ραντάρ). Διέλευση σε εναέριο χώρο ξένης χώρας σε καιρό γενικής επιστράτευσης και διατάραξης των σχέσεων της Ελλάδας με άλλη χώρα.

Και ξέρετε ποιες ήταν οι σχέσεις της Ελλάδας με την Αλβανία τότε; Ήταν τότε που οι Αλβανοί φοβούμενοι την Ελληνοποίηση (αυτονομία) της νότιας  Αλβανίας, είχαν αρχίσει ένα ανελέητο διωγμό στους Έλληνες της περιοχής και τους τραβούσαν στα τμήματα για ανακρίσεις με αποκορύφωμα την δίκη των στελεχών της Ομόνοιας.  Είναι σε όλους γνωστά αυτά τα γεγονότα.

 Ήθελα όμως νάξερα, η Τουρκία, τιμωρεί η επαινεί τους πιλότους της που παραβιάζουν τον εναέριο χώρο της Ελλάδας δεκάδες φορές την ημέρα.

Μάλλον το δεύτερο γιατί αν τους τιμωρούσε, τώρα δεν θα είχε ούτε έναν στην αεροπορία της.

Δεν έχω πρόθεση να κατασκευάσω ήρωες, αλλά νομίζω οτι άνθρωποι σαν τον Σμηναγό Βρακά είναι χρήσιμοι. 

Να ωφεληθούμε όχι από το θράσος τους (που κι αυτό το χρειάζεται κάπου-κάπου), αλλά από το θάρρος, την τόλμη, την λεβεντιά και την αποφασιστικότητά τους. Χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους που παίρνουν τολμηρές αποφάσεις.

 

 

 

 

Σκεφθείτε τι θα έκανε αν του ζητούσαν να υπερασπιστεί την Πατρίδα.

Αλλά τι λέω τώρα. Εδώ φυλακίσαμε τον Κολοκοτρώνη, τον Βρακά θα αφήσουμε έξω.