ΤΟ ΤΥΜΠΑΝΟ

 

                      ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΜΠΙΤΟΝΙ ΒΕΝΖΙΝΗΣ + ΕΓΩ +

                      Η ΕΞΩΠΟΡΤΑ + Ο ΓΙΑΤΡΟΣ + Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ = ΤΥΜΠΑΝΟ

 

 

Στην δεκαετία του 60  <<φοιτούσα>>  στις μικρές τάξεις του Δημοτικού.

Τω καιρώ εκείνω ο Δάσκαλος του σχολείου, είχε δημιουργήσει μια μικρή φιλαρμονική η οποία αποτελείτο από δυο  τύμπανα και δυο σάλπιγγες.

 Όργανα που μαζί με τα ρυθμικά συνθήματα του δασκάλου ένα δύο- εν δυό, μας βοηθούσαν να μαθαίνουμε βηματισμό για τις παρελάσεις των Εθνικων Εορτών αλλά και για την ημέρα των γυμναστικών επιδείξεων, όπου παρουσία των αρχών του χωριού του Προέδρου, του Παπά, του χωροφύλακα ( υπήρχαν χωροφύλακες σε όλα τα χωριά τότε ) και όλων των κατοίκων, έπρεπε να αποδείξουμε τα αθλητικά μας προσόντα παρελαύνοντας καμαρωτά μπροστά τους.

Νους υγιής εν σώματι υγιή.

Τα τύμπανα ήταν πολύ όμορφα. Βαμμένα στο άσπρο και μπλε και όμορφα σχεδιασμένα.

 <<Οργανοπαίχτες>>  ήταν μαθητές των μεγάλων τάξεων, της πέμπτης και της έκτης.

Εμένα μου άρεσε πολύ το τύμπανο και ήθελα να το πάρω, να το παίζω εγώ. Πως όμως αφού δεν ήμουν αρκετά μεγάλος. Δεν μπορούσα όμως και να περιμένω μέχρι να πάω στις μεγάλες τάξεις.

Στο σπίτι μας υπήρχε ένα παλιό Γερμανικό μπιτόνι βενζίνης απομεινάρι της κατοχής, το οποίο χρησιμοποιούσαμε για μεταφορά νερού. Είχε ένα μικρο στόμιο και ένα βιδωτό καπάκι το οποίο σφράγιζε και παρείχε ασφάλεια στην μεταφορά.

Ακόμα και σήμερα τέτοια μπιτόνια έχουν τα Στρατιωτικά τζιπάκια σαν ρεζέρβα βενζίνης.

Όταν  χτυπούσα αυτό το μπιτόνι, έβγαζε έναν ωραίο ήχο ο οποίος  ήταν  διαφορετικός ανάλογα με το σημείο που το χτυπούσα.

 Ήμουν τόσο χαρούμενος γιατί βρήκα τον τρόπο να ικανοποιήσω την μεγάλη μου επιθυμία.  Να παίζω τύμπανο. Είχα βρει και ένα ωραίο μέρος στην αυλή του σπιτιού και όλες τις ελεύθερες ώρες τις περνούσα με το τύμπανο.

Η αυλή μας ήταν περιτριγυρισμένη από μια ψηλή μάντρα, για την προστασία των κατοικίδιων ζώων που είχαμε στο σπίτι.

Πάνω από την εξώπορτα υπήρχε ένα τσιμεντένιο πρεβάζι στο οποίο ανέβαινα και έπαιζα το μπιτόνι, για να ακούγεται σε όλη τη γειτονιά.

Με ευχαριστούσε πάρα πολύ και όταν τελείωνε το σχολείο πετούσα την τσάντα και.... έπιανα δουλειά.

Ενώ εμένα με ευχαριστούσε, σε κάποιους άλλους  έσπαγε τα νεύρα.

Απέναντι από το σπίτι μου ήταν το ιατρείο του χωριού και ο γιατρός ήθελε ησυχία για να κάνει καλά τη δουλειά του (ελεγε ).  Δεν ήταν αυτό όμως. Ο λόγος ήταν ότι του χαλούσα τον μεσημεριανό ύπνo.

Μου έβαζε τις φωνές, αλλά που να ακούσω εγώ. Δεν ίδρωνε το αυτί μου, ούτε πονούσε όταν με έβρισκε στο δρόμο και μου το τραβούσε, ούτε όταν το είπε στον Πατέρα μου o οποίος μου τράβηξε ένα γερό μπερντάχι, ούτε τότε που το είπε στον δάσκαλο που κι αυτός με την σειρά του μου κοκκίνισε τα χέρια από τις ξυλιές.

Ήταν η εποχή του μαυροπίνακα και της βέργας η οποία στεκόταν στην άκρη του πίνακα καμαρωτή, έτοιμη να μας  συνετίσει και να μας κάνει .....ανθρώπους.

Ήταν τότε που όλοι χτυπούσαν, ήταν τότε που όλοι πίστευαν ότι το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο. 

Τι  σόι  Παράδεισος ήταν αυτός.!!!!

Τίποτα από όλα αυτά δεν με σταματούσε. Όσο ξύλο και να έτρωγα, εγώ εκεί, το βιολί μου,  το..... τύμπανό  μου  θέλω να πω.

     Και μια ωραία πρωία ο δάσκαλος των μεγάλων τάξεων και διευθυντής του σχολείου  κ. Παναγιώτης Τσινώνης  εκ  Σκορτσινού  Αρκαδίας,  μου ανακοινώνει  ότι από σήμερα θα είμαι ένας από αυτούς που θα παίζουν το τύμπανο.

Εκείνη τη στιγμή δεν αναρωτήθηκα  ούτε  και με ενδιέφερε τι συνέβει και ανάγκασε τον δάσκαλο σε αυτήν του την ενέργεια.

Λέτε να πήγε ο γιατρός και να του είπε.. 

<<  Δώσε εκείνου του τζερεμέ του Ιατρού το τύμπανο να ησυχάσουμε από δαύτον. Μας έχει ζουρλάνει  >>.

Λέτε; Μπορεί, δεν αποκλείεται.

Έτσι λοιπόν από πολύ μικρός έπαιζα το τύμπανο  και ίσως να ήμουν ο μικρότερος σε ηλικία .…ντραμίστας του δημοτικού σχολείου του Λογκανίκου.