ΟΠΟΙΟΣ ΒΡΕΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΑΣΠΙΡΙΝΕΣ

Οι εποχές αλλάζουν και λέμε οτι ο καιρός ( χρόνος ) περνάει. Τι θα γινόταν και τι θα κάναμε αν ο χρόνος δεν περνούσε; Θα μας άρεσε κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορούμε ούτε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να ξετυλίξουμε τη ζωή μας προς τα εμπρός.

To ερώτημα για το τι είναι χρόνος, έχει απασχολήσει μερικά από τα μεγαλύτερα μυαλά, από τους αρχαίους φιλόσοφους, τους φυσικούς ως τους επιστήμονες του Διαφωτισμού και ακόμη πάρα πέρα. Όλοι εξακολουθούν να βρίσκονται σε μεγάλη αντιπαράθεση σχετικά με αυτό το ζήτημα. Μερικοί λένε οτι ο χρόνος είναι πραγματικός και δημιουργήθηκε στη Μεγάλη Έκρηξη, τότε που γεννήθηκαν η ύλη, η ενέργει και το διάστημα. Άλλοι πάλι λένε οτι όλα αυτά δεν ξεκίνησαν μαζί και οτι κάποιο από αυτά μπορεί να είχε κάποιο είδος προϊστορίας.

Εμένα πάντα με προβλημάτιζε ο όρος χρόνος. Όταν λέω χρόνος δεν εννοώ το έτος, αλλά την ώρα τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Πως μπορείς να μετρήσεις τον χρόνο. Πως μπορείς να τον κλείσεις σε κάποιο καλούπι και να τον χρησιμοποιείς όποτε θέλεις. Πως τον κλείσαμε σ' ένα τόσο δα μικρό ρολογάκι ( ξυπνητήρι ) και μας κανονίζει τη ζωή μας, πόσο θα κοιμηθούμε και πότε θα ξυπνήσουμε με εκείνο το εκνευριστικό τίκ τάκ τίκ τάκ.  

Τι είναι δευτερόλεπτο, πόσο διαρκεί, πως το προσδιόρισαν. Αν ήταν λίγο μεγαλύτερο, θα μεγάλωναν και όλα τα... παράγωγά του, το λεπτό, η ώρα, η  εβδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος ίσως και η ζωή μας. Αν πάλι ήταν μικρότερο, όλα θα ήταν μικρότερα. Έτσι όμως μπορεί να είμαστε τριάντα χρονών και να είχαμε άσπρα μαλλιά, η και το αντίθετο.  Εκείνο που είχα μάθει εγώ στο σχολείο για το δευτερόλεπτο είναι το εξής: Δευτερόλεπτο είναι ο χρόνος που χρειάζεται να σηκώσουμε ένα κιλό βάρος σε ένα μέτρο ύψος.

Έψαξα να μάθω κάτι σχετικό με το χρόνο να μου φύγει και η απορία. Βρήκα κάποιες εξηγήσεις, αναλύσεις και ερμηνείες που δίνουν διάφοροι επιστήμονες ( για το δευτερόλεπτο )  με αστρονομικά νούμερα που με μπέρδεψαν χειρότερα, γιατί ποτέ δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά.

Πάρτε μια ασπιρίνη και αρχίζουμε.

Απάντηση πρώτη.

Το 1955, οι αστρονόμοι το όρισαν επίσημα ως το κλάσμα 1/31 556 925,9747 της τροπικής χρονιάς για το 1900, Ιανουάριος 0 στις 12 το μεσημέρι, ισημερινού χρόνου.

Απάντηση δεύτερη.

Πάρτε ακόμα μια ασπιρίνη.

Το 1967 ακυρώθηκε αυτός ο ορισμός από τον ακόλουθο. Δευτερόλεπτο είναι η διάρκεια 9 192 631 770 περιόδων της ακτινοβολίας που αντιστοιχεί στη μετάβαση ανάμεσα σε δύο υπερτέλεια επίπεδα της θεμελιώδους κατάστασης του καίσιου 133. Αυτό είναι το δευτερόλεπτο που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα.

Άλλη εκτίμηση.

Ο χρόνος νοείται ως θεμελιώδης ποσότητα  και όπως άλλες θεμελιώδεις ποσότητες- χώρος και μάζα- καθορίζεται μέσω της μέτρησης. Συνεπώς είναι μέγεθος. Έτσι το δευτερόλεπτο, ορίζεται ως η διάρκεια 9 192 631 770 περιόδων της ακτινοβολίας που αντιστοιχεί στη μετάβαση μεταξύ των δυο ανωτέρων επιπέδων της κατάστασης ελαχίστης ενέργειας του ατόμου.

Τώρα μάλιστα!! Σωθήκαμε.

Κάπως έτσι βρέθηκε η μονάδα του χρόνου.

Έπρεπε όμως να βρεθεί και η μονάδα του χώρου. Της απόστασης δηλαδή.

Ακόμα μια ασπιρίνη. Θα χρειαστεί.

Παλιά, τη μονάδα μέτρησης των αποστάσεων που χρησιμοποιούσαν στις περισσότερες χώρες - το ένα μέτρο δηλαδή - την ορίζανε σε σχέση με το μήκος μιας ράβδου από πλατίνα που βρίσκεται στο Παρίσι.

Σήμερα βρήκαν οτι το ένα μέτρο ισούται με την απόσταση που διανύει το φως σε χρόνο 0,000000003335640952 δευτερολέπτων.

Εγώ είπα, δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά, αν εσείς βγάλατε κάποιο συμπέρασμα βοηθήστε κι εμένα να καταλάβω που βρίσκομαι.

Τι μας νοιάζει εμάς η Κβαντική θεωρία, οι νόμοι του Νεύτωνος για την κίνηση και  η Γενική Θεωρία  της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Και χωρίς να τα γνωρίζουμε όλα αυτά, μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι.  Και για να τα έχουμε καλά και με τους μεν και με τους δεν ( καθώς έλεγε μια γιαγιά στον Λογκανίκο ) ας δεχτούμε και τις δύο πλευρές.

Αν δεν υπάρχει χρόνος, υπάρχουμε εμείς και θα είναι καλύτερα αντί να προσθέτουμε χρόνια στη ζωή μας να προσθέτουμε ζωή στα χρόνια μας.

Αν πάλι υπάρχει, ίσως να μη μας ανήκει, αλλά είναι δωρεάν και μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε, δεν μπορούμε να τον αποταμιεύσουμε αλλά μπορούμε να τον ξοδέψουμε, όμως προσοχή, από τη στιγμή που θα τον χάσουμε, δεν μπορούμε να τον πάρουμε πίσω.

Τώρα, αν βγούμε ρομαντζάδα κάτω από τ' αστέρια, δεν πρέπει να σκεφτούμε οτι αυτά απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός, άρα τώρα που τα κοιτάζουμε ίσως και να μην  υπάρχουν. Όχι, εμείς πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας, να απολαύσουμε τη βραδιά να αγκαλιάσουμε το ταίρι μας κι αν δούμε κανένα αστέρι να πέφτει να κάνουμε τις ευχές μας και τα όνειρά μας, να πούμε και ένα ποιηματάκι ( στο ταίρι μας ) ...<< Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού ένα ΄ναι που σου μοιάζει, αυτό που λάμπει πιο πολύ και φεύγει όταν χαράζει >>.

Να μην πάει στράφι η βραδιά δηλαδή.

Στον επόμενο τόνο λοιπόν η ώρα θα είναι για...μας μόνο