ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ

 

 

 

 

 

«Η ορθή λειτουργεία του ανθρώπου είναι να ζει, όχι να υπάρχει».

Jack London  ( Αμερικανός συγγραφέας ).

Κατά την διάρκεια της ζωής μας πάνω στη γη, γινόμαστε μάρτυρες η και αποδέκτες κάποιων γεγονότων, άλλοτε ευχάριστων κι άλλοτε δυσάρεστων που δεν αξιολογούμε ούτε τα μεν ούτε τα δε για αυτό που είναι. Θα μπορούσαμε δηλαδή να δούμε τα ευχάριστα σαν κάποιο δώρο και τα δυσάρεστα σαν δοκιμασία. Εμείς όμως τα ευχάριστα τα εκλαμβάνουμε απλά σαν τυχαία περιστατικά και σαν δεδομένα κι όχι σαν ευλογία.

Τα δυσάρεστα και όποιες δοκιμασίες μας βρίσκουν τα θεωρούμε ατυχίες και λέμε... "γιατί σε μένα" κι όταν δεν βρίσκουμε απάντηση στην ερώτηση λέμε.. "δε βαριέσαι έτσι είναι η ζωή" και δεν τα βλέπουμε σαν ευκαιρίες να ψάξουμε τον εαυτό μας να μπούμε βαθύτερα μέσα μας μήπως ανακαλύψουμε κάποιο μυστικό της ύπαρξής μας και βγάλουμε προς τα έξω έναν καλύτερο εαυτό. 
Σκεπτόμενοι κατ' αυτόν τον τρόπο νομίζω είμαστε χαμένοι γιατί ούτε τη χαρά βιώνουμε με όλο μας το είναι, αλλά ούτε και τις προκλήσεις δεχόμαστε, με ότι άλλο αυτές συνοδεύονται. Υποτιμούμε την ευτυχία και αποφεύγουμε την δυστυχία.
Εκεί ζούμε. Στο γνωστό και στο δοκιμασμένο. Αυτό που ξέρουμε και εμπιστευόμαστε, είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας και κάπως μας βολεύει αυτό. Είναι σαν να βάζουμε τον αυτόματο πιλότο στη ζωή μας κι όλες οι μέρες μοιάζουν ίδιες γιατί κάνουμε τα ίδια πράγματα.
Θα έχει περάσει ένας χρόνος χωρίς να έχουμε ζήσει πραγματικά, θα είμαστε ευχαριστημένοι βλέποντας τα παιδιά να πηγαίνουν πανεπιστήμιο, αλλά εμείς θα έχουμε χάσει την παιδική τους ηλικία.
Αργότερα, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και κάνουμε τον απολογισμό μας, τότε που  θα έχουν καταλαγιάσει θύελλες και καλοσύνες, ενώ εμείς θα έχουμε πάρει αποστάσεις κι από τα δυο, τότε με έκπληξη θα διαπιστώσουμε οτι εκείνα που είχαμε ονομάσει αρνητικά και δυσάρεστα δεν ήταν τόσο, η τουλάχιστον είχαν μερικά θετικά στοιχεία. Τα άλλα δε, που  θεωρήσαμε απλά και ευχάριστες συγκυρίες, ίσως να είχαν μεγαλύτερη αξία από αυτή που τους είχαμε δώσει τότε. 
Θα φτάσουμε στα γηρατειά, θα κοιτάξουμε πίσω τη ζωή μας και θα μετανιώσουμε για αυτά που κάναμε μα περισσότερο για οτι ΔΕΝ κάναμε.
Το άσχημο είναι οτι την ώρα του απολογισμού και παρά το οτι είμαστε σε θέση να διακρίνουμε την ουσία, έχουμε χάσει κάτι πολύ σημαντικό. Την ίδια τη ζωή. Το τώρα. Τον πλούτο του κάθε σήμερα.
Δεν είναι όλες οι μέρες καλές, έχει όμως η κάθε μέρα την σπουδαιότητά της και αν θέλουμε στ' αλήθεια να αλλάξουμε, πρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, να τον παρατηρούμε και να τον κατανοούμε καθημερινά.
Μια έγκαιρη και βαθύτερη αξιολόγηση των δώρων και των δοκιμασιών, των ευχάριστων και των δυσάρεστων, ίσως να μη μας άφηνε να φτάσουμε στο σημείο να πούμε «τώρα είναι πλέον πολύ αργά», γιατί ο χρόνος ούτε συγχωρεί, ούτε γυρίζει πίσω.
Μην ψάχνουμε να δούμε την ομορφιά πίσω από κει που βλέπουν τα μάτια μας γιατί θα χάσουμε την ομορφιά που απλώνεται μπροστά μας. Ας δούμε τη ζωή σαν ομορφιά κι ας την...... θαυμάσουμε. Σαν ευκαιρία να την .....αρπάξουμε. Σαν πίκρα να την ....ξεπεράσουμε, σαν όνειρο να το .....ζήσουμε, σαν ευτυχία την .....αξίζουμε !!!
Μπορεί να είμαστε περαστικοί από αυτή τη ζωή, αλλά αν θέλουμε να την απολαύσουμε στο μέγιστο κι όχι να ζούμε μόνο για να υπάρχουμε, πρέπει να βρούμε τρόπους να βιώσουμε εμπειρίες, να ξεφύγουμε από την μούχλα και τη ρουτίνα.
Έχει μια ομορφιά αυτό το δύσκολο που ζούμε....γιατί ζούμε. Είναι ωραίο γιατί υπάρχουμε, αισθανόμαστε, αναπνέουμε, μαλώνουμε, αγαπάμε....αγαπιόμαστε.
Να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε και να μην περιμένουμε "κάτι το συνταρακτικό" μια "μεγάλη στιγμή" ας πούμε να αλλάξει τη ζωή μας να μας κάνει ευτυχισμένους, γιατί ίσως να μην έρθει ποτέ. Ας πάρουμε τη στιγμή κι ας την κάνουμε "μεγάλη". 
Οι εμπειρίες, ακόμα και τα λάθη μας, ας μας κάνουν σοφότερους κι ας προχωρήσουμε μπροστά. Ότι δε μας σκότωσε, μας έκανε πιο δυνατούς. Ας έχουμε πάντα κατά νου οτι υπάρχουν χειρότερα και να είμαστε ευτυχείς με αυτά που έχουμε αφού δεν μπορούμε να έχουμε αυτά που θέλουμε.

Η ζωή δεν μετριέται από την ηλικία της, τα χρόνια της, αλλά από το... περιεχόμενό της.