Friday, March 3, 2017

HOW IS MADE


 

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως φτιάχνεται ένα τραγούδι;
Τα τραγούδια του ( κάθε ) λαού, είναι το αντιπροσωπευτικότερο στοιχείο της ψυχής και της ζωής του ολόκληρης. Είναι το ξέσπασμα της ψυχής του και μέσα σ’ αυτά αποτυπώνονται οι αγώνες του, οι αγωνίες του για τη ζωή και το θάνατο, τα οράματά του και η ιστορική του παρουσία.
Η ζωή και τα βιώματα του Ελληνικού λαού είναι πλούσια και ποικίλα. Στο διάβα της ιστορίας του μόχθησε, πάλεψε, αγωνίστηκε αγάπησε, μίσησε, χάρηκε, έκλαψε, πόνεσε όσο κανένας λαός πάνω στη γη.
Όλα αυτά τα έκανε τραγούδια. Τραγούδια που εξιστορούν και πραγματικά γεγονότα, ίσως και με υπερβολές κάποιες φορές.
Είναι μερικά τραγούδια που μας συγκινούν, μας αγγίζουν και νομίζουμε οτι γράφτηκαν για εμάς.
Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις τις διαδικασίες πάνω σε μια τέτοια πνευματική εργασία, όπου ένα άυλο στοιχείο κατευθύνει τα πάντα. Ένας ποιητής η ένας  συγγραφέας έχουν στο μυαλό τους τις λέξεις και τα νοήματα που θέλουν να διατυπώσουν και ένας ζωγράφος έχει τα σχήματα και τα χρώματα.
Ο συνθέτης τραγουδιού η της μουσικής γενικότερα, πως θα ντύσει με ήχους (νότες) τις λέξεις;  
Άυλο πράγμα η μουσική. Την ακούμε, μας συγκινεί, μας προκαλεί ένα σωρό συναισθήματα, αλλά ούτε την βλέπουμε ούτε την αγγίζουμε. Γεννιέται από τη σχέση που έχουν αυτοί οι προικισμένοι άνθρωποι που λέγονται μουσικοσυνθέτες, με κάποιο( μουσικό ) όργανο και από το ταλέντο τους βέβαια.
Το παίξιμο, το γρατσούνισμα κάποιου μουσικού οργάνου θα «γεννήσει»  και θα «εκφράσει» τις μουσικές σκέψεις του συνθέτη. Δηλαδή την έμπνευση. Αυτό βέβαια χρειάζεται πολύ δουλειά και καλλιέργεια και δεν είναι στιγμιαία Θεϊκή φώτιση. Βγαίνει από την ψυχή του ανθρώπου και φανερώνει την υπόσταση, το ταλέντο, την προσωπικότητα, την πνευματικότητα και τις ευαισθησίες του.
Το ίδιο ισχύει και για τους στιχουργούς ασφαλώς που κι αυτοί κάνουν εξ ίσου σπουδαία και πνευματική δουλειά. Παίρνουν την μελωδία και την ντύνουν με λόγια. Αν η μουσική έχει χαρούμενο χαρακτήρα, θα πρέπει να βρουν ευχάριστα λόγια, η το αντίθετο.
Ένα τραγούδι μπορεί να «γεννηθεί»  από μια κουβέντα πάνω σε μια συζήτηση, από μια φωτογραφία, από κάποιο στιγμιαίο γεγονός.
Μου αρέσουν τέτοιες ιστορίες ( γέννησης και δημιουργίας ενός τραγουδιού ) και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας  μερικές οι οποίες έχουν ειπωθεί από τους ίδιους τους δημιουργούς και από ανθρώπους που είχαν κάποια σχέση μαζί τους.

 ΤΑ ΜΟΥΤΖΟΥΡΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ
Ο συνθέτης Στέφανος Βαρτάνης πηγαίνοντας  ένα πρωί στη δουλειά, το αυτοκίνητό του χάλασε και ακινητοποιήθηκε στη μέση του δρόμου. Περπάτησε αρκετά, βρήκε ένα συνεργείο και ζήτησε  κάποιον μηχανικό. Το αφεντικό έστειλε ένα πιτσιρικά που είχε διαθέσιμο εκείνη την ώρα.
Ο «μικρός» παίρνει το μηχανάκι του, βάζει και τον συνθέτη πίσω στη σέλα και ξεκινούν για το χαλασμένο αυτοκίνητο.
Ο Βαρτάνης κοιτούσε τον πιτσιρικά με τα λερωμένα ρούχα, τα κατάμαυρα από την μουντζούρα χέρια και απορούσε πως αυτός ο μικρός θα του έφτιαχνε το αυτοκίνητο. «Τι ξέρει αυτός από αυτοκίνητα.... »
Έφτασαν στο χαλασμένο αυτοκίνητο κι ο μικρός χωρίς καθυστέρηση έβγαλε τα εργαλεία του, τα άπλωσε στο χώμα κι άρχισε δουλειά. Βίδωνε, ξεβίδωνε, χτυπούσε, ξάπλωνε κάτω από το αυτοκίνητο, σηκωνόταν, ξανά βίδωνε, ώσπου κάποια στιγμή του λέει οτι το αυτοκίνητο είναι έτοιμο, να το πάρει και να φύγει.
Το έβαλε εμπρός ο Βαρτάνης και συνέχισε το δρόμο για τη δουλειά του. Καθώς οδηγούσε σκεφτόταν πόσο αδίκησε τον μικρό που δεν τον θεωρούσε ικανό να του φτιάξει το αυτοκίνητο. Η εικόνα του πιτσιρικά με τα λερωμένα ρούχα και τα μουτζουρωμένα χέρια τον έβαλαν σε σκέψη και μέχρι να φτάσει στη δουλειά του, είχε έτοιμο το καταπληκτικό τραγούδι...τα μουτζουρωμένα χέρια που ο Καζαντζίδης το έκανε ακόμα μεγαλύτερο με την μοναδική ερμηνεία του.

 
ΑΣΕΜΕ ΣΤΗ ΒΑΘΙΑ ΣΚΟΤΟΥΡΑ
Ο Γιάννης Παπαϊωάννου ήθελε να τελειώσει το συγκεκριμένο τραγούδι και καθόταν μέχρι αργά τη νύχτα. Το φως αναμμένο, έγραφε στο χαρτί, το  έσκιζε, νευρίαζε, σηκωνόταν από την καρέκλα, ξανακαθόταν, του έλειπε κάτι και δεν μπορούσε να ταιριάξει τον στίχο.  Η γυναίκα του στο μεταξύ είχε πέσει για ύπνο, αλλά με η φασαρία που έκανε με τα χαρτιά ο άντρας της  δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Οπότε σε κάποια στιγμή του λέει ... «Έλα βρε Γιάννη σβήσε το φως να κοιμηθούμε κι άμα ξημερώσει θα....δούμε».
Ο Παπαϊωάννου  έμεινε για λίγο σιωπηλός, σημείωσε κάτι  στο χαρτί σηκώνεται από την καρέκλα πάει στο κρεβάτι όλος χαρά αγκαλιάζει την γυναίκα του τη φιλάει και της λέει. «Με έσωσες! Αυτή τη λέξη έψαχνα»!!.  Η γυναίκα του τον κοίταζε απορημένη. Η φράση της...σβήσε το φως να κοιμηθούμε, ήταν αυτό που έψαχνε ο Παπαϊωάννου να τελειώσει το τραγούδι.
 
ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΕΣΥ ΜΕ ΤΥΡΡΑΝΑΣ
Στο διπλανό διαμέρισμα του Βασίλη Τσιτσάνη έμενε  μια γυναίκα, η οποία είχε έναν φίλο που όλο της έταζε γάμο, αλλά ποτέ  δεν την παντρευόταν.
Απλά, περνούσε τον καιρό του  μαζί της.
Ο Τσιτσάνης την ρωτούσε κάθε μέρα αν είχαν κάποια πρόοδο στη σχέση τους αν δηλαδή της είπε τίποτα για γάμο.
«Όχι κυρ-Βασίλη- δεν μου είπε τίποτα ο αχαΐρευτος». Αυτό γινόταν κάθε φορά που ο Τσιτσάνης συναντούσε την γυναίκα και πάντα η ίδια απάντηση. Ώσπου ένα πρωινό λέει ο Τσιτσάνης στη γυναίκα «πάρε αυτό εδώ, είναι ένα τραγούδι που σου έφτιαξα».
Ήταν το όμορφο τραγουδάκι...5 χρόνια εσύ με τυραννάς δε με
στεφανώνεις με γελάς.....

 ΒΡΕ ΜΑΝΩΛΗ ΤΡΑΜΠΑΡΙΦΑ
Μιας και μιλάμε για τον Τσιτσάνη, είχε ο ίδιος πει σε μια μουσική εκπομπή πως έφτιαξε την άλλη μεγάλη του επιτυχία..βρε Μανώλη Τραμπαρίφα.
Ο Μανώλης ο Τραμπαρίφας ήταν ο ταξιτζής του. 
Κάποια μέρα του λέει. « Εεεε.. αφεντικό σε όλους φτιάχνεις τραγούδια, δε θα μου φτιάξεις κι εμένα ένα».
Αυτό ήταν!. Δεν χρειαζόταν και πολύ σκέψη. Σε λίγο χρόνο κυκλοφόρησε η μεγάλη επιτυχία …βρε Μανώλη Τραμπαρίφα.

Τελικά δεν έχει μόνο ο  ''δρόμος'' την δική του ιστορία. Ιστορία έχει και το κάθε τραγούδι, εύθυμη η λυπημένη, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το αποτέλεσμα και αυτό είναι που εμείς απολαμβάνουμε.
Ας είναι καλά λοιπόν αυτοί οι προικισμένοι άνθρωποι συνθέτες και στιχουργοί, να φτιάχνουν ωραία τραγούδια και να μας έχει κι εμάς ο Θεός καλά, πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς.

 

No comments:

Post a Comment