ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

 

               

 

                 

Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα λέει η παροιμία. Παρόλο που βρισκόμαστε στα μέσα του Σεπτέμβρη, το καλοκαιράκι ακόμα καλά κρατεί. Καθαρές ηλιόλουστες ημέρες και ευχάριστες δροσερές βραδιές. Αυτός ο καιρός βοηθάει στην επιτυχία των ( όσων έχουν απομείνει ) καλοκαιρινών πανηγυριών, όπως αυτό του Lynn της Μασαχουσέτης.

Το Lynn, που όπως ξέρουμε όλοι είναι η πόλη που γεννήθηκε, μεγαλούργησε και δόξασε ένας Λογκανικιώτης υπεραθλητής, ο Χάρυ Αγγάνης. Οι Αμερικανοί τον έχουν ονομάσει THE GOLDEN GREEK. Ο χρυσός Έλληνας. Στην αίθουσα εκδηλώσεων της εκκλησίας σε μια μεγάλη προθήκη υπάρχουν φωτογραφίες, μετάλλια και βραβεία του Χάρυ καθώς και το δάφνινο στεφάνι που έστειλε η ( τότε ) Βασίλισσα της Ελλάδας Φρειδερίκη στην κηδεία του.   

 

    Η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου μετά την ανακαίνιση κατά την οποίαν προστέθηκαν ο πρόναος       και οι δυο τρούλοι, όπου στον δεξιό στεγάζεται το καμπαναριό.   

 Το πανηγύρι αυτό, δεν έχει καμία σχέση με τον Λογκανίκο και την εορτή του Προφήτη Ηλία. Είναι ένα φεστιβάλ που διοργανώνει η εκκλησία του Lynn ( Αγ. Γεώργιος ) κάθε χρόνο, όπως όλες οι εκκλησίες σε όλη την Αμερική με σκοπό να ''μαζέψουν'' χρήματα για τα έξοδα λειτουργίας τους.

Οι εκκλησίες που δεν διαθέτουν μεγάλο ανοιχτό χώρο, η γιορτή πραγματοποιείται  στην αίθουσα εκδηλώσεων. Άλλες πάλι σε συνεννόηση με την πολιτεία και την αστυνομία, ''κλείνουν'' τον διπλανό δρόμο και τον γεμίζουν τραπέζια.

 Η διαφορά του Αγ. Γεωργίου με τις άλλες εκκλησίες είναι ότι διαθέτει μια μεγάλη αυλή, ένα τεράστιο χώρο πάρκινγκ, που εκεί λαμβάνει χώρα το πανηγύρι.

                    Μια τεράστια τέντα, προφυλάσσει όλους σε περίπτωση βροχής.

 

 

Η ζωντανή Ορχήστρα σκορπάει κέφι και χαρά, η υπαίθρια κουζίνα-ψησταριά γεμίζει όλη τη γειτονιά με...τσίκνα από τα μεζεδάκια και τα Λογκανικιώτικα λουκάνικα ( αυτά με το πορτοκάλι ) της οικογένειας Δημάκη που για εκατό χρόνια τώρα συνεχίζουν την παράδοση των προγόνων τους.

Το 1914 δυο Λογκανικιώτες μετανάστες, ο Ευθύμιος και η Γιαννούλα Δημάκη, μέσα στο μικρό παντοπωλείο τους έφτιαχναν λουκάνικα, όπως τα έφτιαχναν στον Λογκανίκο. Εκείνο το μικρό μπακάλικο του Θύμιου και της Γιαννούλας, είναι σήμερα ένα τεράστιο εργοστάσιο, μια εταιρία παραγωγής κρεάτων και αλλαντικών που τροφοδοτεί όλη την Αμερική, με το Λογκανικιώτικο λουκάνικο, πρώτο και καλύτερο.

         

 

             

      Τα φορτηγά της εταιρίας παρκαρισμένα στον χώρο της γιορτής κρατούν φρέσκα τα φαγητά.

Το πανηγύρι κρατάει τρεις μέρες. Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.

Η επιτυχία είναι ( σχεδόν ) δεδομένη για πολλούς και διαφόρους λόγους. 

1. Ο καιρός (  ο συνήθως κακός μας καιρός )  ο οποίος παίζει μεγάλο ρόλο και είναι  ρυθμιστής πολλών καταστάσεων. Τη χρονική στιγμή όπου και το πανηγύρι, τέλος Αυγούστου αρχές Σεπτεμβρίου, είναι ευχάριστος και δε μας κάνει ούτε ζέστη ούτε   κρύο.
2. Ελληνική κουζίνα  είναι γνωστή στους Αμερικανούς και ''κυνηγούν'' τα Ελληνικά φεστιβάλ γιατί ξέρουν οτι θα βρούν τα ''αγαπημένα τους'' φαγητά παστίτσιο, μουσακά, σπανακόπιτα, λουκουμάδες, την πασίγνωστη χωριάτικη σαλάτα ( Greek salad ), την Ελληνική μουσική κ.λ.π.                                                                         
3. Το τριήμερο, σε συνδυασμό με την αργία της Δευτέρας όπου οι Αμερικάνοι γιορτάζουν την ημέρα εργασίας ( Labor day ) και τυχαίνει να είναι το τελευταίο      ( long weekend ) μεγάλο γουίκεντ του καλοκαιριού, κανένας δε χάνει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί αυτό το τριήμερο.Ένα άλλο γεγονός που συμβάλει στα μέγιστα στην επιτυχία της γιορτής, είναι η λαχειοφόρος αγορά με πλούσια δώρα και έναν υπερετυχερό να κερδίζει 25.000 δολάρια.

Λίγα χρόνια πριν, στην είσοδο του φεστιβάλ, '' Φιγουράριζε'' παρκαρισμένο ένα ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο μάρκας Caddilac αξίας 25.000 δολαρίων, το οποίο προοριζόταν για τον πρώτο τυχερό.    Τις περισσότερες φορές όμως, οι νικητές προτιμούσαν τα χρήματα και όχι το αυτοκίνητο.  Έτσι αναγκάστηκαν οι διοργανωτές να ''βγάλουν'' το αυτοκίνητο από τα λαχεία και να έχουν για τον πρώτο τυχερό τις 25.000 δολάρια.

 

Η δουλειά, ολόκληρο το τριήμερο ''περνάει" από τα χέρια εθελοντών οι οποίοι ακούραστα και με χαμόγελο ετοιμάζουν τα ωραία πιάτα και τους εκλεκτούς μεζέδες.

 

 

 

Η  ''γραμμή'' προς το μαγειρείο ατέλειωτη ( πολλά μέτρα ) και χρειαζόταν υπομονή για αρκετή ώρα.

Στο χώρο του φεστιβάλ λειτουργούν κιόσκια-περίπτερα με καφενείο ζαχαροπλαστείο, εκκλησιαστικά αντικείμενα, cd με τραγούδια και εκκλησιαστικούς ύμνους, βιβλία, λουλούδια, βραχιολάκια, φανελάκια και έα μικρό λούνα πάρκ για τα παιδιά.

                                                               

                        Ο Νίκος και η Χρυσούλα, Θείος και ανιψιά απολαμβάνουν το πανηγύρι

                                            Όλοι έχουν δικαίωμα στη γιορτή και στη χαρά.
                                                                    

                                                                   

                              Η είσοδος του φεστιβάλ με τους τσολιάδες και τις Ελληνικές σημαίες.

                                                                                

                                                        Η τέντα γεμάτη από κόσμο.                         

Είναι όλοι εκεί μέχρι την Κυριακή το βράδυ που γίνεται η κλήρωση, με μια κρυφή ελπίδα και λαχτάρα, οτι θα είναι αυτοί που θα γίνουν πλουσιότεροι κατά 25.000 δολάρια.
                                                                                  

                                                                               

 

 

Ας κρατήσουν λοιπόν οι χοροί και να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε.

Χρόνια πολλά και καλό φθινόπωρο σε όλους

                                                                                          Γιώργος Ιατρού

                                                                                        Βοστώνη Αμερικής.

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΟΠΟΙΟΣ ΒΡΕΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΑΣΠΙΡΙΝΕΣ

Οι εποχές αλλάζουν και λέμε οτι ο καιρός ( χρόνος ) περνάει. Τι θα γινόταν και τι θα κάναμε αν ο χρόνος δεν περνούσε; Θα μας άρεσε κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορούμε ούτε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να ξετυλίξουμε τη ζωή μας προς τα εμπρός.

To ερώτημα για το τι είναι χρόνος, έχει απασχολήσει μερικά από τα μεγαλύτερα μυαλά, από τους αρχαίους φιλόσοφους, τους φυσικούς ως τους επιστήμονες του Διαφωτισμού και ακόμη πάρα πέρα. Όλοι εξακολουθούν να βρίσκονται σε μεγάλη αντιπαράθεση σχετικά με αυτό το ζήτημα. Μερικοί λένε οτι ο χρόνος είναι πραγματικός και δημιουργήθηκε στη Μεγάλη Έκρηξη, τότε που γεννήθηκαν η ύλη, η ενέργει και το διάστημα. Άλλοι πάλι λένε οτι όλα αυτά δεν ξεκίνησαν μαζί και οτι κάποιο από αυτά μπορεί να είχε κάποιο είδος προϊστορίας.

Εμένα πάντα με προβλημάτιζε ο όρος χρόνος. Όταν λέω χρόνος δεν εννοώ το έτος, αλλά την ώρα τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Πως μπορείς να μετρήσεις τον χρόνο. Πως μπορείς να τον κλείσεις σε κάποιο καλούπι και να τον χρησιμοποιείς όποτε θέλεις. Πως τον κλείσαμε σ' ένα τόσο δα μικρό ρολογάκι ( ξυπνητήρι ) και μας κανονίζει τη ζωή μας, πόσο θα κοιμηθούμε και πότε θα ξυπνήσουμε με εκείνο το εκνευριστικό τίκ τάκ τίκ τάκ.  

Τι είναι δευτερόλεπτο, πόσο διαρκεί, πως το προσδιόρισαν. Αν ήταν λίγο μεγαλύτερο, θα μεγάλωναν και όλα τα... παράγωγά του, το λεπτό, η ώρα, η  εβδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος ίσως και η ζωή μας. Αν πάλι ήταν μικρότερο, όλα θα ήταν μικρότερα. Έτσι όμως μπορεί να είμαστε τριάντα χρονών και να είχαμε άσπρα μαλλιά, η και το αντίθετο.  Εκείνο που είχα μάθει εγώ στο σχολείο για το δευτερόλεπτο είναι το εξής: Δευτερόλεπτο είναι ο χρόνος που χρειάζεται να σηκώσουμε ένα κιλό βάρος σε ένα μέτρο ύψος.

Έψαξα να μάθω κάτι σχετικό με το χρόνο να μου φύγει και η απορία. Βρήκα κάποιες εξηγήσεις, αναλύσεις και ερμηνείες που δίνουν διάφοροι επιστήμονες ( για το δευτερόλεπτο )  με αστρονομικά νούμερα που με μπέρδεψαν χειρότερα, γιατί ποτέ δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά.

Πάρτε μια ασπιρίνη και αρχίζουμε.

Απάντηση πρώτη.

Το 1955, οι αστρονόμοι το όρισαν επίσημα ως το κλάσμα 1/31 556 925,9747 της τροπικής χρονιάς για το 1900, Ιανουάριος 0 στις 12 το μεσημέρι, ισημερινού χρόνου.

Απάντηση δεύτερη.

Πάρτε ακόμα μια ασπιρίνη.

Το 1967 ακυρώθηκε αυτός ο ορισμός από τον ακόλουθο. Δευτερόλεπτο είναι η διάρκεια 9 192 631 770 περιόδων της ακτινοβολίας που αντιστοιχεί στη μετάβαση ανάμεσα σε δύο υπερτέλεια επίπεδα της θεμελιώδους κατάστασης του καίσιου 133. Αυτό είναι το δευτερόλεπτο που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα.

Άλλη εκτίμηση.

Ο χρόνος νοείται ως θεμελιώδης ποσότητα  και όπως άλλες θεμελιώδεις ποσότητες- χώρος και μάζα- καθορίζεται μέσω της μέτρησης. Συνεπώς είναι μέγεθος. Έτσι το δευτερόλεπτο, ορίζεται ως η διάρκεια 9 192 631 770 περιόδων της ακτινοβολίας που αντιστοιχεί στη μετάβαση μεταξύ των δυο ανωτέρων επιπέδων της κατάστασης ελαχίστης ενέργειας του ατόμου.

Τώρα μάλιστα!! Σωθήκαμε.

Κάπως έτσι βρέθηκε η μονάδα του χρόνου.

Έπρεπε όμως να βρεθεί και η μονάδα του χώρου. Της απόστασης δηλαδή.

Ακόμα μια ασπιρίνη. Θα χρειαστεί.

Παλιά, τη μονάδα μέτρησης των αποστάσεων που χρησιμοποιούσαν στις περισσότερες χώρες - το ένα μέτρο δηλαδή - την ορίζανε σε σχέση με το μήκος μιας ράβδου από πλατίνα που βρίσκεται στο Παρίσι.

Σήμερα βρήκαν οτι το ένα μέτρο ισούται με την απόσταση που διανύει το φως σε χρόνο 0,000000003335640952 δευτερολέπτων.

Εγώ είπα, δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά, αν εσείς βγάλατε κάποιο συμπέρασμα βοηθήστε κι εμένα να καταλάβω που βρίσκομαι.

Τι μας νοιάζει εμάς η Κβαντική θεωρία, οι νόμοι του Νεύτωνος για την κίνηση και  η Γενική Θεωρία  της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Και χωρίς να τα γνωρίζουμε όλα αυτά, μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι.  Και για να τα έχουμε καλά και με τους μεν και με τους δεν ( καθώς έλεγε μια γιαγιά στον Λογκανίκο ) ας δεχτούμε και τις δύο πλευρές.

Αν δεν υπάρχει χρόνος, υπάρχουμε εμείς και θα είναι καλύτερα αντί να προσθέτουμε χρόνια στη ζωή μας να προσθέτουμε ζωή στα χρόνια μας.

Αν πάλι υπάρχει, ίσως να μη μας ανήκει, αλλά είναι δωρεάν και μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε, δεν μπορούμε να τον αποταμιεύσουμε αλλά μπορούμε να τον ξοδέψουμε, όμως προσοχή, από τη στιγμή που θα τον χάσουμε, δεν μπορούμε να τον πάρουμε πίσω.

Τώρα, αν βγούμε ρομαντζάδα κάτω από τ' αστέρια, δεν πρέπει να σκεφτούμε οτι αυτά απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός, άρα τώρα που τα κοιτάζουμε ίσως και να μην  υπάρχουν. Όχι, εμείς πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας, να απολαύσουμε τη βραδιά να αγκαλιάσουμε το ταίρι μας κι αν δούμε κανένα αστέρι να πέφτει να κάνουμε τις ευχές μας και τα όνειρά μας, να πούμε και ένα ποιηματάκι ( στο ταίρι μας ) ...<< Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού ένα ΄ναι που σου μοιάζει, αυτό που λάμπει πιο πολύ και φεύγει όταν χαράζει >>.

Να μην πάει στράφι η βραδιά δηλαδή.

Στον επόμενο τόνο λοιπόν η ώρα θα είναι για...μας μόνο